56-66 HAŃBA I CHWAŁA IZRAELA

Księga porzuca temat Babilonu i wygnania i mówi o ziemi Izraela. W tych ostatnich rozdziałach obrazy grzechu i upadku zmieszane są z obrazami przyszłej chwały.

56, 1-8 Przyjęcie odrzuconych

Miłość Boża nikogo nie odrzuca, Każdy kto pójdzie za Nim i będzie Mu posłuszny (1-8), nawet najbardziej pogardzany, znajdzie swoje miejsce wśród tych, którzy do Niego należą.

56, 9-59, 21 Oskarżenie Izraela

59, 1-2 trafiają prosto w sedno sprawy: grzech oddziela ludzi od Boga. Izrael popełnił wiele grzechów. Przywódcy duchowi i świeccy prowadzą wygodne życie i nie spełniają swoich obowiązków (56, 9-12). Naród służy obcym bogom, uczestniczy w rytuałach seksualnych i w składaniu ofiar z dzieci (57, 4-13; zob. 2 Krn 33, 1-9). Ich praktyki religijne to czyste pozory: ludzie nie kochają ani Boga, ani bliźniego (58). Społeczeństwo jest zepsute do gruntu, przeniknięte kłamstwem, nieuczciwością, złem i przemocą (59, 1-13); nie troszczy się o prawdę i sprawiedliwość, i odrzuca tych, którzy je cenią (59, 14-15). Wszystko to ostro kontrastuje z tym co Bóg w swojej niezwykłej miłości chce dla swojego narodu (57, 14-19; 58, 6-14; 59, 20-21).

Łoża (57, 2): tzn. w grobach

57, 5-8: rytuały pogańskie obejmowały prostytucję. Bałwochwalczy Izrael, niewierny Bogu, przedstawiony jest jako prostytutka.

Plac (59, 14): ówczesny „trybunał”, gdzie przedstawiano sprawy sądowe i wymierzano sprawiedliwość.

59, 21: por. z nowym przymierzem opisanym w Jr 31, 31-34.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)