W 2 Krl 14, 25 mamy jedyną wzmiankę o tym proroku, z czego możemy wnioskować, że żył on w połowie VIII w. przed Chr. Niniwa, stolica potężnej Asyrii (wroga Izraela) i temat tej księgi, została zniszczona przez Babilończyków w 612 r. przed Chr. Opowiadanie o Jonaszu zostało prawdopodobnie napisane później (zob. 3, 3), może już po powrocie z niewoli babilońskiej. Bez względu na to, czy traktujemy tę księgę jako „opowiadanie z morałem”, czy jako przypowieść (a Biblia zawiera wiele przypowieści, chociaż nie tak długich jak ta), jej główne przesłanie nie budzi wątpliwości. Bóg interesuje się całym światem, nie tylko Izraelem. Jezus zwrócił uwagę na dwa inne zagadnienia: paralelę między trzema dniami pobytu Jonasza we wnętrzu ryby a trzema dniami Jego pobytu w grobie; i gotowość niniwijczyków do nawrócenia się w przeciwieństwie do Jego słuchaczy (Mt 12, 40; Łk 11, 32).

1 Ucieczka Jonasza

Werset 4, 2 wyjaśnia powód ucieczki. Jonasz nie bał się podróży do Niniwy (w. 12 pokazuje jego odwagę), ale znał Boga: wiedział, że jeżeli niniwijczycy się nawrócą, to Bóg im przebaczy. Jonasz chciał jednak zniszczenia tego okrutnego i niebezpiecznego wroga. Dlatego świadomie odmówił posłuszeństwa Bogu i wyruszył w przeciwnym kierunku. Pogańscy marynarze chcący ocalić jego życie, okazali się bardziej humanitarni niż mąż Boży (13).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)