Proroctwo o upadku Edomu (inne proroctwa przeciw Edomowi zob. Iz 34, 5-15; Jr 49, 7-22; Ez 25, 12-14; 35, 1-15; Am 1, 11-12). Edom zajmował górzysty region na południowy wschód od Morza Martwego. Stolica, Sela (dzisiaj Petra), była zbudowana na wysokiej skale o stromych ścianach i prowadził do niej ciasny wąwóz. Była praktycznie niedostępna. Z górskich warowni jak ta, Edomici dokonywali rajdów na terytorium Palestyny. Jako potomkowie Ezawa byli spokrewnieni z Izraelem, ale między nimi zawsze była wrogość. Ostatnią zbrodnią, której się dopuścili i która dała asumpt do proroctwa Abdiasza, był ich najazd na Judę, kiedy Jerozolima była oblegana przez Babilończyków w 587 r. przed Chr. Abdiasz potępia pychę Edomu. Edomici uważają swoje warownie za nie do zdobycia, ale będą one całkowicie zniszczone. W V w. przed Chr. Edom zajęli Arabowie, natomiast w III w. jego terytorium opanowali arabscy Nabatejczycy (którzy zbudowali miasto Petra w dzisiejszej Jordanii). Niektórzy Edomici osiedlili się w południowej Judzie. Herod Wielki, władca Żydów w momencie narodzenia Jezusa, był ich potomkiem. Po 70 r. po Chr. Edomici zupełnie zniknęli z historii. Jeżeli chodzi natomiast o Izrael, Abdiasz przepowiada odzyskanie przezeń wielkiego terytorium łącznie z terenami dawnego Edomu.

Teman (9): ważne miasto w Edomie, rodzinne miasto przyjaciela Hioba, Elizafa; góra Ezawa to góra Seir.

w. 19: „Negeb”, pustynia na południu; „Szefela”, górzysta kraina przylegająca do zachodniej równiny nadmorskiej; „Efraim i Samaria”, Królestwo Północne (Izrael); „Gilead”, na wschód od Jordanu.

w. 20: „Sarepta”, dzisiejsze Sarafand w Libanie.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)