Imię Malachiasz znaczy „mój poseł” i może być rzeczywistym imieniem albo pseudonimem proroka. Na podstawie historycznego tła księgi, datuje się ją zwykle na 460-450 r. przed Chr., kiedy Nehemiasz nie był jeszcze gubernatorem Jerozolimy, albo znacznie później, kiedy nie było go w mieście. Minęło już około 80 lat, odkąd Aggeusz i Zachariasz nakłonili ludzi do odbudowy świątyni i przez ten czas narosło wiele rozczarowań. Czasy były ciężkie, a obietnice poprawy nie spełniły się. Ludzie byli skłonni myśleć, że prorocy są zarozumiali i że Bóg ich zawiódł. Znalazło to wyraz w coraz większej obojętności wobec kultu i praw Bożych. Misja Malachiasza dotycząca wymagań Boga wobec Jego ludu była i jest nadal potrzebna.

1 Wszystko co najlepsze – Bogu

Punktem wyjścia księgi Malachiasza jest miłość Boża. Ludzie borykający się z trudnościami ekonomicznymi i nękani przez opozycję (zob. np. Ne 1, 3; 4) nie widzą dowodów tej miłości. W odpowiedzi każe im się spojrzeć na ich bratni naród, Edom, zniszczony jak oni sami przez Babilon, ale nie odbudowany. Izrael cieszy się jedyną w swoim rodzaju więzią z Bogiem – więzią, jaka łączy ojca z synem. Bóg jest w szczególnym sensie jego Panem. Ale stosunek do ludzi świętych świadczy o ich lekceważeniu Boga. Chociaż znają przepisy (Kpł 22; Pwt 15, 17), uważają, że mogą oddać Bogu to, co im zbywa. W ten sposób znieważają Jego godność. Byłoby lepiej zamknąć świątynię i w ogóle zaprzestać składania ofiar (10).

Umiłowałem… miałem w nienawiści (2-3): idiom hebrajski, który nie znaczy dosłownie miłości i nienawiści, ale wybór jednego, a nie drugiego

w. 11: Milsze Bogu ofiary składają poganie – takie stwierdzenie miało wstrząsnąć żydowskimi słuchaczami Malachiasza.

2, 1-9 Zarzuty Boga wobec kapłanów

Bóg powierzył swoim sługom, lewitom zadanie nauczania prawdy i świadczenia o niej własnym życiem (6). Ale zamiast odwodzić ludzi od grzechu, sami kapłani prowadzili ich na złą drogę.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)