Chrześcijanie zgodnie uznają Stary Testament za równoprawną część Pisma Świętego. Jeśli jednak porównamy spisy treści Starego Testamentu w wydaniach katolickich i protestanckich, zobaczymy różnice. Katolicy uwzględniają 46 ksiąg, protestanci – 39. Ponadto nieco inny jest porządek.

KSIĘGI GRECKIE STAREGO TESTAMENTU, CZYLI DEUTROKANONICZNE

Istnieją różnice co do 7 ksiąg Starego Testamentu, stanowiących około 1/6 jego objętości. Są to księgi:

• Tobiasza
• Judyty
• 1 Machabejska
• 2 Machabejska
• Mądrości
• Syracha
• Barucha

Do nich można także doliczyć pewne fragmenty: modlitwy z Księgi Estery, opowiadanie o Zuzannie, Belu i smoku z Księgi Daniela, tzw. List Jeremiasza. Ta grupa ksiąg odznacza się tym, że w odróżnieniu od pozostałych 39 napisanych w języku hebrajskim zachowała się w języku greckim. Większość z nich, co prawda, powstała po hebrajsku lub aramejsku (1 Mch, Tb, Jdt, Syr, Ba), jedynie 2 Mch i Mdr napisano po grecku od początku, jednak ich greckie przekłady były popularniejsze od oryginałów, które z czasem zaginęły. Obecnie opieramy się na tekstach greckich, mając tylko fragmenty oryginałów semickich (najwięcej – hebrajskiego tekstu Księgi Syracha). Te teksty greckie przyjęto w Kościele. Inna wspólna cecha tych ksiąg to stosunkowo późna data napisania. Jedynie w przypadku Księgi Tobiasza uczeni dopuszczają możliwość, że powstała ona jeszcze w III w. przed Chr. Pozostałe spisano dopiero w czasie wojen machabejskich (zaczętych w 167 r. przed Chr.) i po nich. Najpóźniejsza jest zapewne Księga Mądrości. Dla katolików te 7 greckich ksiąg jest natchnionych i należy do Starego Testamentu. Natomiast protestanci uważają, że nie mają takiego znaczenia jak pozostałe, chociaż są używane i odpowiednie do religijnej lektury. Nazywają je „Apokryfami” – ale w innym znaczeniu niż katolicy. Dla katolików apokryf to utwór podobny do biblijnych, ale nigdy do Pisma Świętego nie zaliczany; w protestantyzmie takim utworom nadaje się dla odmiany nazwę „pseudoepigrafów”.

Jest jeszcze inna komplikacja. Otóż do rękopisów greckiej Septuaginty i łacińskiej Wulgaty dodano pewne księgi apokryficzne, a więc takie, które nie mają rangi natchnionych. Chciano je jednak przechować jako religijnie wartościowe. Są to 3 i 4 Księga Ezdrasza i Modlitwa Manassesa. Protestanci wyliczają je obok wymienionych 7 ksiąg. Księgi, których inni chrześcijanie nie uznają lub też nie uznawali w przeszłości, nazywa się w katolicyzmie deuterokanonicznymi, czyli wtórnokanonicznymi (słowo deuteros oznacza po grecku „drugi”). Nie oznacza to jednak, że są one w jakiś sposób wtórne lub podrzędne; przeciwnie są uznawane za równie święte i kanoniczne co pozostałe, tyle że w ramach kanonu tworzą drugą grupę.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)