Rozdział 12. przedstawia Boga umacniającego swój lud w obliczu wielkiej batalii przeciw narodom (1-9). Ale w samym środku triumfu zabrzmi nuta żałobna: naród zapłacze, tak jak poganie płakali nad śmiercią swojego boga wegetacji (11). Wyrażenie: „tego, którego przebodli” jednoznacznie nasuwa nam obraz Chrystusa. Ale jeżeli Zachariasz mówi o Mesjaszu, to owo opłakiwanie przez naród żydowski Tego, którego ukrzyżowali, dopiero nastąpi. Werset 13, 1 znowu nasuwa nam myśl o Chrystusie. Wersety 2-9 opisują „oczyszczenie” ludu Bożego, usunięcie wszystkiego, co obraża Boga. „Prorocy” są fałszywymi prorokami; „rany” to samookaleczenia, znak religijnej ekstazy dawnych proroków Baala (1 Krl 18, 28). Rozdział 14 opisuje ostatnią walkę i przyszły wiek. Pojawił się sam Bóg, aby zapoczątkować erę wieczności. Idea życiodajnej wody wypływającej z Jerozolimy jest echem Ez 47. Cała ziemia stanie się królestwem Boga. Ci, którzy wystąpili przeciwko Bogu zginą. Ci natomiast, którzy przetrwają, będą Go czcili. Wszystko będzie święte, ale na razie świat nie jest jeszcze doskonały. Nadal są możliwe nieposłuszeństwa i kara. Nie ma jeszcze nowego Jeruzalem z Apokalipsy.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)