Zachariasz pochodził z rodziny kapłańskiej i razem z Aggeuszem był mocno zaangażowany w odbudowę świątyni po powrocie z wygnania. Podobnie jak Daniel i Ezechiel miał dar jasnowidzenia. Jego księga wydobywa esencję mądrości wielu wcześniejszych proroków i jednocześnie ostro oświetla przyszłe wydarzenia. Zawiera szczegółowe odniesienia do Mesjasza, które znajda później spełnienie w życiu Jezusa. Wyraźna cezura (świadcząca o drugim, znacznie późniejszym autorze) oddziela wizję pierwszych ośmiu rozdziałów od wypowiedzi prorockich w rozdziałach 9-14.

1 Czterej jeźdźcy

W porządku chronologicznym w. 1-6 mieszczą się między Ag 2, 9 i 10; wizję z w. 7-17 zaś należy datować dwa miesiące po ostatnim zapisanym proroctwie Aggeusza. Zachariasz jest prawdopodobnie młodym człowiekiem (jego dziadek, Iddo, powrócił z wygnańcami niespełna 20 lat wcześniej (Ne 12, 4). Wersety 2-6 odtwarzają minioną historię, ostrzegając obecne pokolenie przed naśladowaniem swoich ojców. W pierwszej wizji (7-17) Zachariasz widzi czterech jeźdźców patrolujących świat w imię Boga, tak jak konne patrole pilnujące porządku w imperium perskim. (Nie znamy już znaczenia kolorów, jeżeli w ogóle miały jakieś znaczenie). Proroctwo jest pocieszające i zachęcające dla ludu Bożego. Jerozolima będzie odbudowana, powróci pomyślność.

2, 1-4 Cztery rogi

Druga wizja jest żywym obrazem zniszczenia wrogich mocarstw, które rozbiły naród. („Cztery” oznacza całość – cztery strony świata).

2, 5-17 Sznur mierniczy

Człowiekiem, o którym tutaj mowa, może być autor przeprowadzający pomiary miasta przed jego odbudową. Mury zostały  zburzone w 587 r. przed Chr. i nie naprawiono ich aż do czasów Nehemiasza (445 r., 75 lat po tym proroctwie). Ale Bóg sam zobowiązał się do obrony Jerozolimy i wezwał resztę wygnańców do powrotu.

Kraj północy (10): Babilon; w rzeczywistości kraj wschodni, ale inwazyjne armie Asyrii i Babilonu zawsze wkraczały do Palestyny od północy.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)