Trzy ostatnie prorockie księgi Starego Testamentu przenoszą nas w czasy powygnaniowe, do okresu działalności Ezdrasza i Nehemiasza. Aggeusz przepowiadał słowo Pana w roku 520, Zachariasz zaś w 520-518 r. przed Chr. Kiedy pierwsza grupa wygnańców powróciła do ojczyzny pod przewodnictwem Zorobabela (wnuka króla Jojakina) w 538 r., z entuzjazmem przystąpiła do odbudowy świątyni zniszczonej przez Babilończyków w 587 r. Ale opozycja i apatia bardzo szybko doprowadziły do wstrzymania prac (Ezd 4, 4-5). Przez długi czas nic się nie działo, aż wreszcie Aggeusz i Zachariasz nadali sprawie odbudowy nowy bieg (Ezd 5, 1-2). Dzięki nim w 515 r. odbudowa świątyni była zakończona. Mała Księga Aggeusza jest jedną z pereł Starego Testamentu i zachowuje w każdym czasie swoją aktualność, ponieważ zajmuje się głownie nie odbudową świątyni, ale hierarchią wartości. Aggeusz cztery razy przekazuje ludziom słowo Boże (1, 2-15; 2, 1-9; 2, 10-19; 2, 20-23). Wersety 1, 2-15: życie jest ciężkie, jedzenia i ubrania brakuje, ceny rosną. Dlaczego? Ponieważ ludzie wyznają złą hierarchię wartości. Każdy zamyka się we własnym egoizmie i troszczy się o własne interesy. Zapomina się o Bogu. Nawet rzeczy, o które człowiek zabiega, wymykają mu się z rąk.

W rzeczywistości bowiem tylko Bóg jest Tym, który daje albo odbiera, każde dobro. Słowa Aggeusza trafiają do świadomości narodu. W ciągu trzech tygodni zostają podjęte prace nad odbudową świątyni. Wersety 2, 1-9: upłynęło 70 lat od zniszczenia świątyni Salomona. Niewielu z nowych   budowniczych ją widziało, ale wszyscy o niej słyszeli i mają pojęcie o jej chwale. Nowa świątynia wydaje się uboga w porównaniu z tamtą. Ale niech budowniczowie nie tracą ducha, obecna budowla jest tylko namiastką wspaniałości i chwały końca czasów, ery pokoju i pomyślności, którą zapowiadali wszyscy prorocy. Wersety 2, 10-19: prace nad odbudową świątyni zostały wznowione, ale to nie znaczy, że robotnicy staną się przez to „święci” (sprawiedliwi wobec Boga). Zaraźliwe jest zepsucie, a nie zdrowie (Aggeusz tłumaczy to odwołując się do prawa rytualnego). Kiedyś zaniedbywali Boga i miało to różnego rodzaju nieprzyjemne konsekwencje. Ale odkąd zaczną na pierwszym miejscu stawiać to, co najważniejsze, Bóg pobłogosławi im we wszystkich dziedzinach życia.

Wersety 2, 20-23: słowo do Zorobabela. Te mesjańskie obietnice skierowane są raczej do Zorobabela, jako dziedzica tronu Dawida, niż do niego osobiście. Jest on ogniwem w łańcuchu łączącym Dawida z Chrystusem.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)