Każda z czterech Ewangelii akcentuje inny aspekt misji Jezusa. Mateusz, pisząc dla swoich rodaków - Żydów, widzi w Jezusie przede wszystkim długo oczekiwanego Mesjasza, Chrystusa zapowiedzianego w Starym Testamencie. Wielu Żydów oczekiwało politycznego przywódcy, który wyzwoli ich spod rzymskiej dominacji. Mateusz więc skrupulatnie zapisuje to, co Jezus powiedział o swoim królestwie niebieskim. Przekazuje nam wiele nauk Jezusa, które grupuje w pięć większych części, przeplatanych fragmentami narracyjnymi. Jedna z nich stanowi słynne Kazanie na Górze. Ewangelia Mateusza, bardziej niż inne, jest ogniwem między Starym a Nowym Testamentem, Izraelem a powszechnym Kościołem ludu Bożego.

Autor

Ewangelia nie podaje imienia autora, ale od początku przypisywano ją Mateuszowi, apostołowi i byłemu poborcy podatkowemu. Nie wiemy o nim wiele. Ponadto nie wiemy, gdzie i kiedy Ewangelia została napisana, oprócz tego, że powstała między 50 a 100 r. W znacznej części jej treści jest prawie identyczna z treścią Ewangelii Marka, dla której źródłem informacji był Piotr. Większość egzegetów jest dzisiaj przekonana, że Mateusz opierał się na Marku, a nie na odwrót, i że Ewangelia czerpiąc może z tradycji Mateuszowej, napisana została przez uczniów apostolskich już po 70 r. (ok. 80-90)

1-2 NARODZENIE JEZUSA, MESJASZA

1, 1-17 Genealogia Jezusa

Zob. też Łukasz 3, 23-38. Mateusz podaje imiona w odwrotnej kolejności niż Łukasz i, ponadto, począwszy od Dawida zestaw imion jest różny u obu autorów (powtarzają się imiona Zorobabela i Salatiela). Mateusz przedstawia Jezusa jako Mesjasza wywodzącego się z królewskiego rodu Dawida i wymienia być może dziedziców tronu, podczas gdy Łukasz podaje rodowód Józefa. Lista Mateusza jest skrócona i dostosowana do określonego schematu: 14 imion od Abrahama do Dawida; 14 od Dawida do Jechoniasza i 14 od Jechoniasza do Jezusa. Ten schemat „czternastek” może mieć związek z tym, że suma liter w hebrajskiej wersji imienia Dawida wynosi 14. (Litery alfabetu hebrajskiego mają także znaczenie liczbowe).

Syn Dawida (1): król Dawid otrzymał obietnicę wiecznej dynastii. Izrael i Juda przestały być monarchią w czasach wygnania i obietnicę zaczęto odnosić do Mesjasza.

w. 3-6: W genealogiach na ogół nie wymieniano kobiet. Ponadto, gdyby miłość i plany Boga obejmowały tylko ludzi prawych i jednego narodu, żadna z tych kobiet nie znalazłaby się na liście. Tamar miała dzieci ze swoim teściem Judą (Rdz 38); Rachab była nierządnicą w Jerychu (Joz 2); Rut była Moabitką, a więc cudzoziemką (Rt 1-4); i wreszcie „żoną Uriasza” była Batszeba, z którą Dawid popełnił cudzołóstwo (2 Sm 11).

w. 11: „Ojciec”, podobnie „syn” (w. 1), w szerokim sensie. Jozjasz był dziadkiem Jechoniasza.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)