18 ŻYCIE WE WSPÓLNOCIE BOŻEJ

Czwarta mowa w Ewangelii Mateusza. W królestwie Bożym obowiązują zupełnie inne normy niż w świecie. Nie ma w nim miejsca na ambicje społeczne (1-4) ani na odpychanie najsłabszych. Przeciwnie, silni muszą poczuwać się do szczególnej odpowiedzialności za słabych (5-14). W nowej wspólnocie trzeba naprawiać wyrządzone zło i dokładać wszelkich starań, aby błądzących sprowadzić na właściwą drogę (15-20). Od tych, którym przebaczył Bóg, oczekuje się przebaczenia bez granic (21-35).

w. 24.28: Nasz „dług” wobec Boga jest nieporównywalny z długami, jakie możemy mieć do darowania naszym bliźnim.

19-20 PODRÓŻ DO JEROZOLIMY

19, 1-15 Małżeństwo i rozwód

Zob. też 5, 31-32: Mk 10, 2-12; Łk 16-18. Rabini uważali, że mąż może oddalić żonę, jeżeli jest z niej niezadowolony, inni, że tylko z powodu niewierności. Jezus odwołuje się do pierwotnego, idealnego planu Boga wobec kobiety i mężczyzny. Małżeństwo powinno być trwałe. Mojżesz, wobec sytuacji dalekiej od ideału, ograniczył dopuszczalność rozwodu. (Chrześcijanie różnią się w interpretacji myśli Jezusa: prawie wszyscy niekatolicy uważają, że dopuścił On rozwód w przypadku niewierności; słowo „zdrada” różni się jednak od użytego przez Jezusa terminu „nierząd” (prostytucja). Katolicy zwykle przyjmują, że w przypadku zdrady Jezus zgadza się na „separację” bez możliwości zawierania nowego małżeństwa (zob. 1 Kor 7, 11). Inni widzą w słowach Jezusa nakaz zerwania związków nielegalnych – częstych miedzy poganami i tolerowanych przez Żydów – które były tylko pozornymi małżeństwami. Inne możliwości: małżeństwo traci sens, gdy jedna strona jest całkiem zdeprawowana seksualnie – (przyp. tłum.)

19, 16-20, 16 Życie wieczne; niebezpieczeństwo bogactw; nagroda

19, 16-30: zob. też Mk 10, 17-31; Łk 18, 18-30. Pierwsza odpowiedź Jezus jest taka, jakiej mógłby udzielić każdy nauczyciel żydowski; pytający mógł więc zapewnić, że przestrzegał przykazań. Jezus sięga jednak do samych korzeni jego niepokoju. Jego bogactwa znaczą dla niego zbyt wiele i z tego powodu nie kocha Boga i bliźniego bez zastrzeżeń. Jezus radzi mu więc, żeby sprzedał wszystko, co ma. Lepiej jest bowiem nic nie mieć niż kochać rzeczy bardziej niż Boga.

 20, 1-16: Ta przypowieść, ilustrująca słowa Jezusa z 19, 30, występuje tylko w Ewangelii Mateusza. Jezus nie mówi tu o jakimś systemie wynagrodzeń ani że w niebie będzie panowała powszechna równość. Ostrzega natomiast, że wielu tych, którzy spodziewają się, że zostaną szczególnie uhonorowani w królestwie Bożym, czeka przykra niespodzianka. Bóg okaże bowiem szczególne względy tym, po których nikt się tego nie spodziewa. Życie wieczne jest dostępne dla wszystkich, którzy przyjdą po nie choćby w ostatniej godzinie: dla „dobrych” i „złych”, młodych i starych.

19, 24: były różne wyjaśnienia, co znaczy „ucho igielne”. Wydaje się jednak, że Jezus z pewną dozą zamierzonego humoru sugeruje to, co niemożliwe – przejście wielbłąda prze ucho igły.

19, 25: byli zaskoczeni, ponieważ myśleli, że bogactwa są nagrodą za uczciwość.

19, 28: apostołowie zajmą szczególne miejsce w nowym królestwie. Tylko Mateusz przekazuje te słowa.

19, 29: naśladowcy Chrystusa będą wynagrodzeni w nadmiarze, ale po „prześladowaniach”.

20, 2: „denar” był rzymską srebrną monetą.

20, 17-34 kolejna zapowiedź śmierci Jezusa; stanowiska w królestwie Bożym; uzdrowienie dwóch niewidomych

Zob. też Mk 10, 32-52; Łk 18, 31-43. Jezus jest zdumiewająco cierpliwy. Nieustannie wyjaśnia, że królestwo jest dla pokornych i że nikt nie może wynosić się w nim ponad innych. Nawet kiedy mówi o samej śmierci, uczniowie interesują się swoimi stanowiskami. Najwyższe stanowisko jest zarezerwowane dla ucznia, który – jak jego Pan – jest gotów żyć dla innych i, w razie potrzeby, umrzeć za nich.

Synowie Zebedeusza (20): tzn Jakub i Jan.

Kielich (22): tzn. kielich cierpienia. Jakub był pierwszym z apostołów, który zginął gwałtowną śmiercią (Dz 12, 2).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza ”Vocatio”, Warszawa 1997 r.)