11-12 JEZUS O SOBIE

11, 1-19 Poselstwo Jana Chrzciciela

Jan, uwięziony przez Antypasa, młodszego syna Heroda Wielkiego i władcę Galilei i Perei, jest zaintrygowany wieściami o Jezusie. Spodziewał się, że Mesjasz przyjdzie jako sędzia. Odpowiedź Jezusa przypomina mu o innych aspektach dzieła Mesjasza (zapowiedzianych w Iz 35, 5-6; 61, 1). Jan jest ostatnim i największym z proroków Starego Testamentu, Eliaszem ostatnich dni, zapowiedzianym przez Malachiasza (3, 23). Pomimo wątpliwości Jana Jezus podkreśla jego wielkość. Ale nawet najmniejszy z chrześcijan cieszy się większymi niż on przywilejami (11).

w. 12: Trudno powiedzieć, co Jezus miał na myśli. Może jest to aluzja do wojujących zelotów, od których się odcinał, albo do faktu, że królestwo otwiera bramy przed ludźmi zdeterminowanymi, a nie przed tymi, którzy bezwolnie poddają się prądom życia (zob. Łk 16, 16).

w. 16-17: Współcześni Jezusa, jak nadąsane dzieci, nie chcą weselić się z Nim, ani smucić się z Janem. Nie chcą słuchać ani Dobrej Nowiny, ani ostrzeżeń.

11, 20-30 „Przyjdźcie do mnie”

Najwięcej cudów Jezus dokonał na niewielkiej przestrzeni wokół Kafarnaum, na północ od Jeziora Genezaret, w miastach Korozain i Betsaida. Jednak ludność tych miast odpowiedziała na nie z tak wielkim sceptycyzmem, że zasłużyła na nieuchronny sąd Boży. Nawet Tyr i Sydon – bogate porty potępiane przez proroków (np. Iz 23), nawet Sodoma – symbol zła (Rdz 19), nie pozostałyby tak obojętne, gdyby widziały to, co Korozain i Betsaida. Jezusa przyjęli prości ludzie, którzy byli utrudzeni swoimi ciężarami, i On przynosi im ulgę. Dla tych, którzy chcą Mu służyć, nie będzie bezlitosnym nadzorcą.

12, 1-14 Pan Szabatu

Zob. Komentarz do Mk 2, 23-3, 6.

12, 15-37 Nadzieja narodów czy emisariusz diabła?

Faryzeusze uważają Jezusa za wysłannika diabła (24), pomimo wyraźnie błogosławionych skutków Jego czynów (22-23). Gdyby mieli rację, to Szatan byłby samobójcą (25-29), jak ci wszyscy, którzy, podobnie do faryzeuszy, dobro nazywają złem. Uparcie zaprzeczają oni dziełu Ducha Świętego i uniemożliwiają przebaczenie im (31-32).

12, 38-50 Żądanie znaku

Pomimo wszystkich dokonanych przez Jezusa cudownych uzdrowień uczeni w Piśmie i faryzeusze są na tyle zatwardziali, że domagają się jakiegoś wyjątkowego znaku. Tylko jeden taki znak będzie dany – zmartwychwstanie Jezusa – niepowtarzalny dowód, że jest tym, za którego się podaje.

w. 43-45: Te słowa są ostrzeżeniem dla ludzi, którzy pod wpływem tego, co widzieli i słyszeli, okazali żal za grzechy. Jeżeli nie uczynią następnego kroku i nie nawrócą się całym sercem, znajdą się w poważnym niebezpieczeństwie.

w. 40: W żydowskiej rachubie czasu każda część doby może uchodzić za całą dobę, za cały dzień i całą noc. Tak więc czas, jaki upłynął od piątku po południu do niedzieli rano, liczy się jako trzy dni i trzy noce.

w. 42: Królowa Saby (1 Krl 10, 1-10).

w. 49: Bracia, co po hebrajsku też  może oznaczać najbliższych krewnych albo kuzynów.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)