Cztery portrety Jezusa

Każdy z ewangelistów przedstawia Jezusa z własnego punktu widzenia. Nie wystarczy jeden obraz, aby uchwycić wielkość Jego osoby. Mamy więc cztery portrety, z których każdy ukazuje sobie właściwy rys charakteru Jezusa. Mateusz skupia się na stosunku Jezusa do wiary żydowskiej. Pokazuje, że Jezus przyszedł, aby wypełnić Stary Testament, a jednocześnie (jak prorocy) osądzić swój naród za niewierność wobec własnej religii. Żadna inna Ewangelia nie demaskuje w tak ostrych słowach hipokryzji faryzeuszów. Żydzi wezwani do przyjęcia Jezusa jako obiecanego Mesjasza, Syna Dawidowego, są potępieni, ponieważ tego nie uczynili. Mateusz przedstawia Jezusa przede wszystkim jako nauczyciela i przekazuje systematyczny wykład Jego nauki związanej z wewnętrznym życiem Kościoła i jego ewangeliczną misją. Marek zwraca uwagę raczej na działanie niż naukę. Podkreśla, że Jezus nauczał swoich uczniów, iż Syn Człowieczy musi cierpieć i musi być odrzucony, i że oni sami muszą być gotowi pójść tą samą drogą co On. Ci, którzy próbowali widzieć w Jezusie kogoś innego niż ukrzyżowanego Zbawiciela, byli w błędzie. Żydzi oczekiwali Mesjasza, który miał być przywódcą politycznym. Trudno im było uznać Jezusa za Mesjasza, ponieważ wybrał On drogę pokornej służby i cierpienia. Dopiero kiedy przyjdzie po raz drugi, ukaże się jako król w swojej całej chwale. Ewangelia Łukasza podkreśla błogosławieństwa zbawienia przyniesione przez Jezusa, wskazuje na znaki przyjścia Mesjasza zapowiedziane w Starym Testamencie i wypełnione w dokonanych przez Jezusa uzdrowieniach i w głoszeniu Dobrej Nowiny biednym i potrzebującym.

Łukasz w szczególny sposób akcentuje łaskę Bożą objawioną w Jezusie i udzielona tym, którzy wydają się jej najmniej godni, grzesznym kobietom i chciwym poborcom podatkowym. Takie jest bowiem znaczenie łaski: nikt o własnych siłach nie może na nią zasłużyć. I wreszcie Ewangelia Jana ukazuje Jezusa jako Tego, który został przez Boga Ojca posłany na świat z misją zbawienia ludzkości. Jako Syn ma autorytet Ojca i żyje z Nim w ścisłej jedności. Jan najgłębiej wnika w to, co objawił Bóg i wydobywa wieczne znaczenie wcielenia Boga.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)