Micheasz był jednym z proroków VIII w. przed Chr., współczesnych Amosowi i Ozeaszowi (w Królestwie Północnym) i Izajaszowi (w Jerozolimie). Pochodził z małego miasteczka w południowo-zachodniej Judzie, na granicy z Filistynami. Prorokował w Samarii i w Jerozolimie, stolicach obu królestw. Z porównania z Księgą Amosa wynika, że Juda zaraziła się tymi samymi grzechami, które opanowały Izrael. Tak więc Micheasz także potępia władców, kapłanów i proroków; boleje nad bogaceniem się możnych kosztem ubogich, nad nieuczciwością w interesach i fałszywą religijnością.

Sąd Boży spotka Samarię i Jerozolimę i dopiero po nim nastąpi odrodzenie. Ale Micheasz widzi też chwalebną przyszłość, kiedy Jerozolima stanie się religijnym centrum świata, a w Betlejem narodzi się większy Dawid, który będzie panował nad całym ludem Bożym.

1 Dwa miasta

Oto Bóg zstępuje z nieba, krocząc po górach, i dokonuje zniszczenia Samarii za jej uporczywe trwanie w bałwochwalstwie. Gangrena dotarła aż do Judy i sąd Boży zagraża Jerozolimie. Armia najeźdźcy przychodzi z równiny nadbrzeżnej, przekracza wzgórza Judy i dociera do Jerozolimy (10nn. – prawie w każdym zdaniu gra słów oparta na brzmieniu lub znaczeniu nazw miejscowości). Rodzice w Judzie będą opłakiwali swoje dzieci uprowadzone do niewoli. W 722 r. przed Chr. Asyryjczycy zniszczyli Samarię. W 701 r. przed Chr. oblegali Jerozolimę, która została cudem uratowana (zob. 2 Krl 18, 9-19,37). Micheasz przeżył prawdopodobnie oba wydarzenia.

w. 1: Jotam (750-732) i Ezechiasz (729-689) byli dobrymi królami; Achaz (735-716) był jednym z najgorszych, wprowadził bowiem straszliwe praktyki pogańskie, włącznie z ofiarami z dzieci. (Zachodzące na siebie daty wskazują na okresy współrządów.)

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)