6, 1-13 W Nazarecie i okolicznych wioskach; rozesłanie Dwunastu

w. 1-6: Mieszkańcy rodzinnego miasta Jezusa nie cieszą się, że ich rodak dokonuje tak niezwykłych czynów, ale zadają sobie pytanie: za kogo uważa siebie ten cieśla? W zamiarach Jezusa nie leżało demonstrowanie swoich zdolności, żeby przekonać sceptyków (zob. Mt 4, 6-7).

w. 7-13: Zob. komentarz do Mt 9, 35-10, 42.

w. 3: Zob. komentarz do Mt 12, 49. Jakub zostanie później głową Kościoła w Jerozolimie (Dz 15, 13). Juda jest autorem listu.

6, 14-29 Herod i Jan Chrzciciel

Herod nękany poczuciem winy i chorobliwie zabobonny, myśli, że Jezus jest Janem Chrzcicielem, który powstał z martwych. Herod rozwiódł się ze swoją żoną, żeby poślubić Herodiadę, żonę swojego przyrodniego brata, Filipa. Jan potępił ten czyn jako kazirodztwo (Kpł 18, 16; 20, 21) i został za to uwięziony. Według Józefa Flawiusza więzieniem Jana była twierdza Macheront na wschód od Morza Martwego. Herodiada chciała jednak uciszyć głos proroka na zawsze.

6, 30-44 Cudowne nakarmienie pięciu tysięcy

Zob. też Mt 14, 13-21. Śmierć Jana rzuca cień. Jezus znajduje się pod nieustanną presją i jest bardzo zmęczony. Zamiast jednak okazywać niechęć i irytację z powodu cisnących się do Niego tłumów, wychodzi im na spotkanie z otwartym sercem.

w. 37: Oczywiście nie mieli tyle pieniędzy: „denar” był zapłatą za dzień pracy robotnika; na 200 denarów trzeba było pracować ponad 6 miesięcy.

6, 45-56 Jezus chodzi po jeziorze

Było to między 3 a 6 godzina rano. I znowu Jezus okazał miłość swoim uczniom, którzy Go potrzebowali, i swoją władzę nad stworzonym światem; On jest Panem wiatru i wody.

Frędzle (56): brzeg płaszcza ozdobiony niebieską lamówką.

7, 1-23 Faryzeusze i ich tradycje

Zob. komentarz do Mt 15, 1-20. Marek dodaje wyjaśnienie dla nieżydowskich czytelników (3-4). Faryzeuszom nie chodziło o higienę, ale o religijną „czystość”. Prawdziwym problemem człowieka nie są brudne ręce, ale nieczyste serce, którego nie oczyści żadne obmywanie. Jezus demaskuje ich fałszywe poglądy.

7, 24-37 Córka Greczynki (Syrofenicjanki); głuchoniemy

w. 24-30: Zob. komentarz do Mt 15, 21-28.

w. 31-37: Często się zdarza, że wada wymowy jest rezultatem głuchoty. W powszechnej opinii ślina miała właściwości uzdrawiające.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)