Ewangelia ta dostarcza najpełniejszej relacji o życiu Jezusa i stanowi pierwszą część historii początków chrześcijaństwa, na którą składają się Ewangelia Łukasza i Dzieje Apostolskie. Obie części są dedykowane jednej osobie, Teofilowi, i obie są napisane w tym samym celu. Ewangelia opiera się na wiarygodnych i bezpośrednich źródłach. Łukasz nie jest zwykłym biografem, zależy mu bowiem na dotarciu do prawdy o tym, co wydarzyło się w Palestynie w krytycznych latach życia Jezusa. Ewangelia Łukasza przedstawia Jezusa jako Zbawiciela wszystkich ludzi i Jego przyjście jako wydarzenie o znaczeniu uniwersalnym. Pozwala nam lepiej poznać Jezusa jako człowieka. Dokonany przez ewangelistę wybór materiału wskazuje na jego życzliwe zainteresowanie losem zwykłych ludzi, zwłaszcza chorych i bezbronnych, ubogich kobiet, dzieci i odrzuconych przez społeczeństwo.

Autor

Ewangelia nie podaje imienia autora, ale wszystkie późniejsze świadectwa wskazują na Łukasza, lekarza z zawodu, towarzysza wypraw misyjnych Pawła. Dokładne opisy chorób potwierdzają to przypuszczenie. Z samej Ewangelii jasno wynika, że jej autor jest człowiekiem wykształconym, mającym bogate słownictwo, znającym zasady systematyzacji i selekcji materiału. Posługuje się językiem o dużych walorach artystycznych, doskonale orientuje się w środowisku zarówno greckim, jak i żydowskim, chociaż nie pisze dla Żydów, używa greckich tytułów i cytuje z greckiej wersji Starego Testamentu. Archeologia wykazała, że był rzetelnym historykiem. Łukasz współpracował z Markiem, znał jego Ewangelię (Kol 4, 10.14; Flm 24) i korzystał z niej jako swego podstawowego źródła.

1, 1-4 Przedmowa

Kościół bardzo szybko uświadomił sobie konieczność utrwalenia na piśmie relacji o Jezusie i Jego nauki, przekazywanych dotychczas ustnie. Łukasz – może dysponując czasem i mając możność sprawdzenia faktów w okresie pobytu Pawła w więzieniu w Cezarei – postanawia napisać dokładną relację o życiu Jezusa.

Teofil (3): skądinąd nie znany nam Rzymianin, który przynajmniej interesował się chrześcijaństwem. „Dostojny” – być może jego tytuł jako wysokiego urzędnika.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)