14-16 ŚMIERĆ I ZMARTWYCHWSTANIE JEZUSA

14, 1-11 Spisek na życie Jezusa;

kosztowny flakon olejku nardowego;

zdrada

Zob. też Mt 26, 6-13. Publiczna działalność Jezusa zbliża się do końca. Kiedy nadchodzi święto Paschy, akcja nabiera tempa. Ponurą scenerię nienawiści i zdrady rozjaśnia opowiadanie o pięknym geście miłości do Pana (3-9). Być może przeczuwając nadchodzącą tragedię Maria (zob. J 12, 3) wylała na głowę Jezusa pachnący olejek (ten luksusowy olejek był tak kosztowny, że robotnik zarabiający jednego denara dziennie musiałby pracować na niego prawie cały rok). Jan (12, 1-8) umieszcza ten epizod kilka dni wcześniej i wyjawia smutną prawdę o sprzeniewierzeniu pieniędzy przez Judasza. Łk przedstawia podobne wydarzenie, ale chodzi tu o inna kobietę.

14, 12-25 Ostatnia Wieczerza

Zob. komentarz do Mt 26, 14-29.

14, 26-52 Getsemani; aresztowanie Jezusa

Zob. komentarz do Mt 26, 30-56. Wydaje się, że wzmianka o młodzieńcu (51-62) ma charakter autobiograficzny.

14, 53-15, 15 Proces żydowski;

Zaparcie się Piotra; proces rzymski

Zob. komentarz do Łk 22, 54 – 71.

Procesy

Trybunałem żydowskim, który przesłuchiwał Jezusa, był Sanhedryn, Wysoka Rada w Jerozolimie. Składał się z 71 członków pochodzących z wpływowych rodzin – starszych, kapłanów, uczonych w Piśmie, faryzeuszów i saduceuszów. Przewodniczącym był arcykapłan, pełniący urząd przez rok. Sanhedryn miał w Judei szerokie uprawnienia w sprawach cywilnych i religijnych, ale za okupacji rzymskiej wyrok śmierci mógł wydać tylko rzymski namiestnik. Jezus musiał więc stanąć przed nim jako oskarżony, tak żeby za zarzucaną Mu zbrodnię trybunał rzymski mógł skazać Go na karę śmierci. Żydom wystarczyło bluźnierstwo. Aby mieć pewność, że Piłat wyda wyrok, najlepiej było oskarżyć Jezusa o zdradę. Proces żydowski był daleki od zasad prawa: toczył się w nocy; nie było świadków obrony; zeznania świadków oskarżenia nie zgadzały się ze sobą; wyrok śmierci, który mógł być orzeczony dopiero po procesie, został wydany natychmiast. Właściwe było to zatem przesłuchanie, zakończone decyzją, że należy zabić Jezusa, a nie postępowanie sądowe.

Kolejność wydarzeń

1. Zeznania przed Annaszem, teściem arcykapłana Kajfasza (J 18, 12-14).

2. Zebranie późną nocą w domu Kajfasza  w obecności członków Sanhedrynu (Mt 26, 57-68; Mk 15, 53-65; Łk 22, 54-65).

3. Decyzja o uśmierceniu Jezusa, podjęta przez Sanhedryn wczesnym rankiem (Mt 27, 1; Mk 15, 1; Łk 22, 66-71).

4. Jezus przed Piłatem; w procesie rzymskim przywódcy żydowscy są oskarżycielami (Mt 27, 2. 11-14; Mk 15, 2-5: Łk 23, 1-5)

5. Ponieważ Jezus jest Galilejczykiem, Piłat odsyła Go do Heroda (Łk 23, 6-12).

6. Jezus znowu przed Piłatem; ubiczowany, skazany i przekazany żołnierzom (Mt 27, 15-26; Mk 15, 6-15; Łk 23, 13-25; J 18, 29-19, 16).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)