Ozeasz był jednym z poprzedników Izajasza, proroka Bożego z VIII w. przed Chr. Ozeasz jednak, w odróżnieniu od Izajasza, pochodził z północy. Jego misja była skierowana do Izraela, Królestwa Północnego, chociaż niekiedy prorok nawiązuje do Judy. Izrael był w jego oczach pogrążony w chaosie. Ozeasz został prorokiem, kiedy dobiegało kresu panowanie ostatniego wielkiego króla Jeroboama II, i prorokował przez 40 lat aż do ostatnich lat przed podbojem Samarii przez Asyrię w 722 r. przed  Chr. W tym czasie kraj szybko podupadł. Odrzucenie Boga i powszechne uznanie religijnych praktyk pogańskich doprowadziło do moralnej i politycznej degradacji. 2 Krl 14, 23-17, 41 przedstawia historię tego okresu. Fakt, że po śmierci Jeroboama Izrael miał sześciu królów na przestrzeni 20 lat i że czterech z nich zamordowało swoich poprzedników, daje pewne pojęcie o stanie państwa. Ozeasz, zdradzony i porzucony przez żonę, z osobistego doświadczenia wiedział, co znaczyło dla Boga bałwochwalstwo Izraela, którego nie przestał kochać i którego powrotu do siebie z tęsknotą oczekiwał. Misja Ozeasza wypływała prosto z jego serca. I to właśnie sprawia, że jego księga jest jedyna w swoim rodzaju.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)