9 Siedemdziesiąt tygodni; modlitwa Daniela

Jest 538 r. przed Chr. Od czasu bitwy pod Karkemisz w 605 r. przed Chr. Juda znajduje się praktycznie pod panowaniem Babilonii. Trwająca 70 lat niedola, o której mówił Jeremiasz, dobiega końca. Daniel prosi Boga o powrót Jego narodu do ojczyzny. W pełni identyfikując się z ludem, podziela jego winę za popełniony grzech (5nn.) i zdaje się zupełnie na miłosierdzie Boże (18). Jeszcze w tym samym roku otrzymuje odpowiedź na swoją modlitwę, ale cierpienia Izraela nie ustają. Wersety 24-27 są bardzo trudne i są różnie interpretowane. Bóg postanowił, że wybawienie jego narodu dokona się w ciągu „siedemdziesięciu tygodni” lat (70 x 7) (24). Dla Żydów liczba siedem symbolizuje pełnię, doskonałość. Najlepiej więc rozumieć te liczby w sensie symbolicznym. Ale między dekretem o odbudowie Jerozolimy a początkiem działalności Jezusa (25) upłynęły 7 + 62 tygodnie, czyli 483 dni, co w przybliżeniu odpowiada tej liczbie lat. Taki wynik otrzymujemy, jeżeli rozumiemy liczby w sensie dosłownym (chociaż istnieje więcej niż jeden punkt wyjścia i nawet końcowa data nie jest absolutnie pewna). Wydaje się, że w. 26 odnosi się do śmierci i odrzucenia Mesjasza oraz do zniszczenia świątyni (w 70 r. po Chr.), z końcowym odniesieniem o szerszym zakresie. Natomiast nie jest jasny temat w. 27. Dla niektórych egzegetów „On” jest Mesjaszem, dla innych zaś wodzem z poprzedniego wersetu.

10-11, 1 Wizja i konflikt

Daniel, po długim poście, ma budzącą lęk wizję, która bardzo przypomina Janową wizję Chrystusa opisaną w Ap 1, 12-16. Daniel dowiaduje się o nieustannej walce toczącej się w wymiarze duchowym między opiekunami ludu Bożego a tymi, którzy chcą go zniszczyć (zob. Ef 6, 12). Specjalnym opiekuńczym aniołem narodu żydowskiego (12, 1) jest Michał. „Książęta” w tym rozdziale są aniołami-patronami różnych narodów.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)