Daniel, bohater księgi, judejski wygnaniec przebywający na dworze króla babilońskiego. Został uprowadzony jako chłopiec w pierwszej, głównej grupie jeńców kilka lat wcześniej niż Ezechiel. Należał do arystokratycznej (może królewskiej) rodziny i był niezwykle zdolny i inteligentny. Ściśle mówiąc, Daniel był raczej mężem stanu niż prorokiem. Sześć pierwszych rozdziałów opisuje wydarzenia w Babilonie mające miejsce w ciągu 70 lat. Uczeni uważają je zwykle za rodzaj noweli historycznej i dydaktycznej; przygody Daniela przedstawiono w niej na sposób literacki. Rozdziały 7-12, napisane w pierwszej osobie, przekazują w stylu apokaliptycznym serię wizji przyszłych wydarzeń. Księga została napisana w trzech językach: 2, 4-7, 28 w aramejskim, który był językiem międzynarodowym ówczesnego świata; fragment 3, 24-90 i rozdziały 13 i 14 w greckim; reszta w hebrajskim. Jak na początku historii Izraela Bóg miał swojego człowieka – Józefa – na dworze egipskim, tak teraz, w tym przełomowym momencie dziejowym, Bóg umieszcza Daniela na wpływowym stanowisku w politycznym centrum imperium babilońskiego na cały okres wygnania. Próbując rozwiązać wiele historycznych trudności związanych z księgą wielu egzegetów przyjmuje, że w obecnej formie została ona napisana podczas powstania Machabeuszów w II w. przed Chr. przez nieznanego autora, który posłużył się imieniem Daniel jako pseudonimem. Daniel występuje bowiem jako bohater, nie autor. Księga Daniela została włączona do Pisma Świętego nieco później. Tak więc władzom żydowskim nie przeszkadzał fakt, że prawdziwy autor przyjął imię proroka z VI w. Istotne było, że księga w sposób natchniony mówi o wydarzeniach z dziejów Izraela.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)