Nie znamy autora Lamentacji, chociaż wersje greckie przypisują je Jeremiaszowi. W tekście hebrajskim są anonimowe, ponadto różnią się nieco od proroctw Jeremiasza pod względem stylu i treści. Autor musiał być przynajmniej współczesnym proroka, ponieważ pierwsze cztery poematy są dziełem niewątpliwie naocznego świadka zniszczenia Jerozolimy przez armię Nabuchodonozora w 587 r. przed Chr. Dla Judejczyków upadek miasta był czymś więcej niż utratą ich pięknej i niemal niemożliwej do zdobycia stolicy, czymś więcej niż zniszczeniem centrum narodu, ponieważ Jerozolima była w szczególnym sensie miastem Boga. Tutaj była Jego świątynia. Właśnie tutaj chciał żyć pośród swojego ludu. I kiedy Jerozolima została spalona, świątynia zburzona, ludność uprowadzona, zrozumieli, że Bóg wydał ich w ręce wroga. Nie mogło być inaczej.

Lamentacje wyrażają więc ból poety, nie tylko z powodu cierpienia i upokorzenia jego narodu, ale z powodu czegoś głębszego, tego mianowicie, że Bóg odrzucił swój lud ze względu na jego grzech. Pierwsze cztery poematy maja rytm elegii żałobnej i są akrostychami. W lamentacji pierwszej, drugiej i czwartej każdy z 22 wersetów rozpoczyna się kolejną literą alfabetu hebrajskiego, w trzeciej zaś na każdą kolejną literę przypadają trzy wersety. Lamentacja piąta (rozdz. 5) ma także 22 wersety, ale nie jest ani elegią żałobną, ani akrostychem. Lamentacje są jeszcze dzisiaj odczytywane na głos w żydowskich synagogach w połowie lipca, w rocznicę zniszczenia świątyni w 587 r. przed Chr. i dla upamiętnienia późniejszego upadku Jerozolimy w 70 r. po Chr.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)