1 Lamentacja pierwsza

Jerozolima jest osamotniona, wyludniona, w żałobie; świątynia splądrowana i zburzona. Bóg osądził i ukarał ją za ogrom grzechu, jakiego się dopuściła. Teraz wreszcie woła do Niego.

2 Lamentacja druga

Poeta ma jeszcze przed oczami wybuch gniewu Bożego: głodujące dzieci, powszechne zniszczenie, ruiny miasta i świątyni. Słyszy jeszcze szyderczy śmiech odwiecznych wrogów, napawających się zgubą Jerozolimy. Niech woła do Boga, żeby na nią spojrzał i zlitował się nad jej losem.

3 Lamentacja trzecia

Widzimy udrękę narodu zogniskowaną w osobistym losie autora. Pomimo otaczających ciemności, ogromu cierpień i bólu, pozbawiających wszelkiej nadziei (18), tli się w nim jeszcze wiara na myśl o miłości i miłosierdziu Boga (19-33). Właśnie kiedy jest na skraju przepaści, budzi się w nim świadomość, że Bóg jest blisko (54nn). Autor nie może wybaczyć swoim wrogom ich podstępnych knowań (59-66).

4 Lamentacja czwarta

Dawna chwała miasta – i okropności oblężenia. Wołanie głodujących dzieci; poczerniałe twarze; wychudłe ciała. Ten widok na zawsze pozostanie w pamięci. Grzechy ludzi, proroków i kapłanów, doprowadziły miasto do upadku. Teraz Edom – odwieczny wróg – cieszy się, nie wiedząc, że on także będzie ukarany.

5 Lamentacja piąta – modlitwa

Poeta plastycznie opisuje rozmiary klęski: utrata wolności, terytorium, szacunku; gwałt i przemoc; przymusowa praca; głód. Wszystko z powodu grzechu. Na koniec prosi Boga o odmianę losu.

(„Przewodnik po Biblii”, oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)