1-3 POWOŁANIE EZECHIELA I WIZJA BOGA

Księga Ezechiela jest księgą wizji i symbolicznych działań, począwszy do wielkiej wizji Boga. Kiedy prorok patrzył w stronę wielkiej równiny, zobaczył coś, co wyglądało na zbliżającą się burzę; grzmoty, błyskawice, czarne chmury. Po chwili rozpoznał zarys postaci czterech cherubinów (zob. 10, 15), istot anielskich. Brzegi ich skrzydeł przylegały do siebie, tworząc pusty czworobok. W środku płonął ogień; w górze, ponad szafirowym sklepieniem nieba, prorok widział chwałę Pana w ludzkiej postaci, siedzącej na tronie, otoczonej oślepiającym blaskiem tęczy. Przy każdym z cherubinów o czterech twarzach wirowało ogromne koło, mogące poruszać się we wszystkich kierunkach i pełne oczu. Kto mógł to wszystko widzieć i pozostać przy życiu?

Wszechmocny Bóg Izraela, był obecny w całej swej potędze na rozległych równinach Babilonu. Przyszedł, aby uczynić Ezechiela swoim emisariuszem do wygnańców, strażnikiem wysłanym, żeby czuwał nad resztą krnąbrnego ludu Bożego (2, 1-7; 3, 16-21). Słowa Boga, chociaż twarde, przekonały Ezechiela (2, 8-3, 3). Poświęcił całe życie na głoszenie ludziom prawdy, że Bóg jest Panem. Najpierw nauczą ich tego okropności sądu (7, 4), później zaś zobaczą Bożą moc ożywiania i odnawiania (36, 8-11).

Rok trzydziesty (1, 1): najprawdopodobniej wiek Ezechiela. Jeżeli, co wydaje się możliwe, był to wiek, w którym kapłan zaczynał pełnić swoja funkcję, był to rok szczególnie ważny dla proroka. Ale to, że w chwili, kiedy mógł wreszcie zostać kapłanem, znajdował się na wygnaniu, setki kilometrów od Jerozolimy i jej świątyni, musiało być dla niego gorzkim doświadczeniem.

Kebar (1, 1): zwykle  utożsamiany z wielkim kanałem , odchodzącym od Eufratu na północ od Babilonu, w pobliżu miasta Nippur.

w. 2-3: Dodane dla wyjaśnienia pierwszego zdania Ezechiela. Był 593 r. przed Chr.

Istoty żyjące (5): cheruby (10, 15), postacie rozpościerające skrzydła nad przebłagalnią ponad Arką Przymierza (Wj 25, 18nn.). Ezechiel, syn kapłana, mógł znać postacie cherubów ozdabiające świątynię Salomona. Podobne skrzydlate i przypominające sfinksa istoty często pojawiają się w sztuce babilońskiej.

w. 26: Chociaż zwykle przyjmuje się, że nikt nie mógł przeżyć widoku Boga, byli tacy, którzy dostąpili przywileju Ezechiela i opisali to, co widzieli: zob. Wj 24, 9-11; Iz 6; Dn 7; Ap 4.

Syn człowieczy/człowiek (2, 1): Ezechiel nazywany jest tak w całej księdze. Wyrażenie to znaczy po prostu: ”istota ludzka”. Jezus często stosuje ten termin do samego siebie.

Osty i ciernie…skorpiony (2.6): żywy obraz wrogiego przyjęcia.

2, 10: zwykle zwój zapisany był tylko po jednej stronie. Być może ma to znaczyć, że Ezechiel nie mógł dodać czegokolwiek od siebie.

3, 7: misja Izajasza była równie zniechęcająca jak Jeremiasza: zob. Iż 6, 9-12; Jr 1, 17-19.

3, 25-27: znaczenie jest chyba takie: Ezechiel będzie niemy, chyba, że Bóg powierzy mu misję do spełnienia. Niektórzy jednak widzą w tym narzucone sobie święte milczenie, a nie rzeczywistą utratę mowy. W każdym razie nadaje to dodatkowe znaczenie jego wypowiedziom. Niemota trwała do chwili, kiedy dotarła do niego wiadomość o upadku Jerozolimy (24, 27).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)