Księga – napisana jest w całości w pierwszej osobie, z wyjątkiem 1, 2-3 – harmonizuje z charakterem autora. Proroctwa są skrupulatnie uporządkowane i datowane, z podaniem dnia miesiąca. Treść rozwija się logicznie (często występują powtórzenia) przez całą księgę. Charakterystyczne tematy i wyrażenia przewijają się od początku do końca. Misja Ezechiela jest bardzo podobna do misji Jeremiasza (inny prorok działający często poprzez czynności symboliczne), którego zapewne słuchał jako młody człowiek w Jerozolimie. Chociaż proza Ezechiela należy raczej do „chłodnych”, jego świat wyobrażeń jest znacznie bogatszy niż innych proroków. Proroctwo miesza się u niego z „apokaliptyką” (zob Ap). Spośród ksiąg biblijnych najbliższa duchem Księdze Ezechiela jest właśnie Apokalipsa, która zapożyczyła od niej wiele obrazów.

Dla wielu chrześcijan Księga Ezechiela jest trudną księgą z wyjątkiem kilku znanych fragmentów (strażnik; dolina wysuszonych kości; wizja świątyni). Łatwo jest porzucić lekturę po pierwszym rozdziale – po wizji błyskawic, dziwnych istot i kół z oczami – ze szkodą dla nas, ponieważ w naszym materialistycznym i skupionym na człowieku świecie, potrzebna jest nam Ezechielowa wizja wszechmocnego Boga. Powinniśmy widzieć grzech oczami Boga; trzeba nam przypominać o naszej własnej odpowiedzialności. Powinniśmy wiedzieć, że Bóg jest Bogiem – zanim nauczy nas tego takie doświadczenie, jakie dotknęło Izraela. Czytanie Starego Testamentu pomaga nam także zrozumieć Nowy Testament. Musimy znać księgę Ezechiela, aby zrozumieć Apokalipsę.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)