33-48 ODNOWIENIE IZRAELA

33, 1-20 Stróż

Te wersety powtarzają naukę dwóch poprzednich fragmentów, 3, 17-21; 18, 5-29.

33, 21-33 Wygnańcy dowiadują się o upadku Jerozolimy

Wiadomość nie zaskoczyła Ezechiela. Zanim przybył posłaniec z wieścią, Bóg przywrócił już prorokowi mowę, tak jak obiecał (24-27). Niektóre teksty w w. 21 mają „jedenasty rok”, a nie „dwunasty”, z czego wynikałoby, że wiadomość dotarła do wygnańców prawdopodobnie po upływie sześciu miesięcy od upadku miasta. Ci, co pozostali w Judzie, dalecy od pokuty, przywłaszczyli sobie dobytek innych, w Babilonie zaś wygnańcy, którzy, jak się wydawało, chętnie słuchali Ezechiela, przyszli naprawdę tylko po to, żeby posłuchać jego pięknego głosu, ale nie wierzą w jego słowa, ani nie postępują według nich: przygnębiające po tym wszystkim, co się wydarzyło!

34 Bóg oskarża przywódców i lud Izraela

Zarówno „pasterze” (1-10), jak i „owce” (17-22) zasługują na potępienie. Pełni chciwości, okrutnie i egoistycznie wykorzystywali tych, którymi mieli się opiekować. Bóg będzie natomiast prawdziwym pasterzem i przyprowadzi swoją rozproszoną trzodę z powrotem na zielone pastwiska w ich ojczyźnie (11-16; zob. Łk 15, 4-7). Wybierze dobrego pasterza – nowego Dawida – żeby się nim opiekował (23-24; zob. J 10, 11), i wtedy będą żyli bezpiecznie.

35 Proroctwo przeciw Edomowi

Edom jest skazany na zniszczenie z powodu swej cynicznej reakcji na upadek Izraela. Nie tylko napawał się radością, ale chciał zagarnąć ziemię Izraelitów (10; dwa narody to Izrael i Juda). Zob. 25, 12-14. Inne proroctwa przeciwko Edomowi: Iz 21, 11; Jr 49, 7-22; Ab.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)