12 Ezechiel w roli wygnańca

Chociaż większość ludzi nie chce słuchać, prorok nie przestaje głosić Słowa Bożego (1-3). Wynosząc swój skromny tobołek, przygotowując się do ucieczki i wychodząc nocą przez wyłom w murze, Ezechiel grał rolę nie wygnańca, ale króla Sedecjasza („władcy”, 10) por. 12-13 z Jr 52, 7-11.

Proroctwo Ezechiela spełniło się we wszystkich szczegółach. Stało się tak, jak Bóg przepowiedział, i to w krótkim czasie (21-28).

13 Fałszywi prorocy

Działalność Jeremiasza i Ezechiela była wciąż sabotowana przez fałszywych proroków, którzy mówili ludziom to, co chcieli usłyszeć, i którzy głosili swoje posłannictwo fałszywej nadziei w imieniu Boga. Byli jak tynk zakrywający walącą się budowlę narodu, ale nie mogący zapobiec jej upadkowi (10-16). Wszystko co Bóg mówi, że się wydarzy, zawsze się wydarza. Wśród nich były prorokinie praktykujące magię i usidlające bezradnych ludzi (17nn.).

Dusze (18): osoby; idea bezcielesnych duchów była zupełnie obca żydowskiej mentalności.

14 Bałwochwalstwo i jego konsekwencje

Bóg chce zajmować wyjątkowe miejsce w sercach swojego ludu. Ci, którzy odmawiają Bogu należnego Mu miejsca, czcząc obok Niego innych „bogów”, są skazani na zagładę. Większość uważa, że obecność wśród nich garstki pobożnych gwarantuje im bezpieczeństwo. Ale w tym momencie nawet Noe czy Hiob nie mogliby uratować nikogo z wyjątkiem siebie.

Daniel/Danel (14): prawdopodobnie jakaś dawniejsza postać, a nie współczesny Ezechiela na wygnaniu. Imię biblijnego Daniela ma nieco inną pisownię. Jest także bohater o takim imieniu w starożytnym eposie kananejskim.

w. 21: Owe kary były największym postrachem starożytnych.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)