Druga Niedziela Adwentu

Nim przyjdzie obiecany Mesjasz, czas należy do Jana Chrzciciela, ostatniego proroka Starego Testamentu, którego Bóg posłał, aby przygotował lud Boży na przyjęcie Zbawiciela (Mt 3, 1-12).

Jan Chrzciciel jest kolejnym z proroków ST, a w sposób szczególny przypomina Eliasza (por. 2 Krl 1, 8; 2, 7-13). Cytat z Iz 40, 3 wskazuje, jaka jest prorocka misja Jana: po pierwsze ma on przygotować naród żydowski do przyjęcia królestwa Bożego, a po drugie dawać świadectwo, że Jezus jest Mesjaszem przynoszącym to królestwo. W nauczaniu Jana Chrzciciela (w. 8-12) ewangelista podkreśla dyskretnie, że przesłanie Jana jest takie samo jak Jezusa. Przypomina je, gdy mówi o bliskim nadejściu królestwa (w. 2; por. 4, 17) i gdy piętnuje postawę faryzeuszy i saduceuszy (w. 7; por. 12, 34; 23, 33),będących jakby drzewem niedającym owocu (w. 10; por. 7, 19). Jest to pierwszy przykład katechezy chrześcijańskiej, przekazującej prawdę, której przyszedł nauczyć nas Jezus. Jan Chrzciciel głosi bliskie nadejście „królestwa niebieskiego” (w. 1); nazwa ta odnosi się do królestwa Bożego. Określenie „królestwo Boże” wyraża niezależną i miłosierną interwencję Boga w życiu Jego ludu. Pierwotny plan stworzenia został zniszczony przez grzech, który wprowadził człowiek. Do jego ponownego ustanowienia konieczna była interwencja Boga, która dokonuje się przez zbawcze dzieło Jezusa – Mesjasza i Syna Bożego. Tę interwencję poprzedził cały szereg etapów wstępnych, stanowiących historię zbawczą ST. Chrystus uobecnia królestwo Boże, którego bliskość ogłasza Jan Chrzciciel. Jednakże Jezus ustanowi królestwo Boże w wymiarze duchowym, bez zabarwienia nacjonalistycznego, z jakim pojmowali je Żydzi w Jego czasach. Zbawienie nie jest zapewnione przez fakt bycia potomkiem Abrahama według ciała, lecz wymaga osobistego nawrócenia, które prowadzi do czynów wynikających z życia świętego wobec Boga. Nowy etap królestwa Bożego, który przynosi ze sobą odkupieńcze dzieło Chrystusa, wymaga radykalnej zmiany ludzkiego postepowania (por. 9, 17; Mk 2, 22; Łk 5, 57-39) (BN, komentarz do Mt 3, 1-12).

Dla nas, chrześcijan, ludu Bożego Nowego Przymierza, grzech stanowi przeszkodę, która uniemożliwia królowanie Jezusa w naszych sercach, zamyka nas na dar przebaczenia i pojednania, jakie przynosi Chrystus. Wezwanie Jana Chrzciciela: „Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego” – jest Bożym wezwaniem do nawrócenia przez walkę z grzechem w duszy. To przygotowanie ma się dokonywać przez akt szczerej i ufnej spowiedzi adwentowej, która, jak uczy KKK, jest sakramentem nawrócenia. W tym sakramencie urzeczywistnia się w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia i otwiera się droga powrotu do Ojca (zob. KKK 1423). Przygotowując się do świąt Bożego Narodzenia nie można utracić perspektywy eschatologicznej, powtórnego przyjścia Chrystusa jako Sędziego, który przyjdzie, aby dać każdemu odpłatę. Dlatego teraz, kiedy trwa czas łaski i miłosierdzia, przez nawrócenie i pokutę, trzeba przygotować drogę Panu w swoim sercu, żeby On już w nim królował.

Marek Stankiewicz