III Niedziela Adwentu (Łk 3, 10-18)

Liturgia słowa III Niedzieli Adwentu, nazywanej „Gaudete”, wzywa do radości. Gaudete znaczy: radujcie się! Dlaczego chrześcijanin ma się radować? Jaki jest powód! Ponieważ zapowiedziany i wyczekiwany Mesjasz jest już blisko! Nadchodzi Odkupiciel, który przynosi nam zbawienie. Żeby jednak nasza radość była pełna, trzeba podążać niestrudzenie drogą nawrócenia, którą wskazuje Jan Chrzciciel, człowiek posłany przez Boga.

Wobec bliskiego nadejścia Pana ludzie powinni przygotować się wewnętrznie, pokutować i poprawić swoje życie, żeby przyjąć łaskę, którą przynosi Mesjasz. Człowiek uzyskuje zbawienie nie dlatego, że jest potomkiem Abrahama (w. 8), ale dzięki nawróceniu przejawiającemu się w konkretnych, specyficznych dla każdego uczynkach (w. 10-14). Łukasz (por. w. 18) mówi, że zapisał tylko niektóre napomnienia głoszone przez Jana Chrzciciela. Tak czy inaczej, przedstawione przez niego streszczenie jest bardzo podobne do tych, które znajdujemy w innych dokumentach z epoki. Józef Flawiusz przypomina, że „ów Jan był zacnym mężem, zachęcał Judejczyków, by kształcili w sobie cnotę i by do chrztu przystępowali, zachowując sprawiedliwość w stosunkach wzajemnych i gorliwie czcząc Boga” (Dawne dzieje Izraela,  18, 5. 2). Nauczanie Jana Chrzciciela dotyczy też Mesjasza (w. 15-17). Jan przypomina, że on sam nie jest Mesjaszem, ale że Mesjasz już nadchodzi i posiada władzę najwyższego sędziego, właściwą Bogu, oraz godność nieporównywalną do żadnej godności ludzkiej. „Patrzcie na przykład dany wam przez Jana Chrzciciela. Ludzie uważają go za Mesjasza, ale on nie ukrywa, że Nim nie jest, i nie karmi swej próżności błędnym mniemaniem ludzi. […] Wie, skąd płynie dla niego zbawienie; rozumie, że jest tylko lampą, która płonie i świeci, i lęka się, aby nie zgasił jej podmuch pychy” (św. Augustyn, Kazanie 293, 3; BN, komentarz do Łk 3, 10-18).

Jan Chrzciciel wzywa do przemiany serca i wskazuje na Mesjasza, który już nadchodzi, aby wypełnić wolę Tego, który Go posłał. Warto zastanowić się dłuższą chwilę nad osobą Jana, który jest dla nas w tym adwentowym oczekiwaniu wzorem posłuszeństwa i pokory, cnót tak istotnych na drodze nawracania się do Boga. To jest właściwa droga, którą on wskazuje: przyjąć w posłuszeństwie wiary jego orędzie, aby wejść do wiecznej radości w niebie.

Marek Stankiewicz