Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

Święto Bożego Ciała dla całego Kościoła ustanowił papież Urban IV bullą „Transiturus” w roku 1264. W naszej ojczyźnie pierwsze obchody tego święta miały miejsce w Krakowie w roku 1320. Boże Ciało przypadające zwykle w czwartek po niedzieli Trójcy Świętej, to uroczystość ku czci Najświętszego Sakramentu. Głównym punktem tej uroczystości jest procesja eucharystyczna. Jezus Chrystus wychodzi z kościoła na ulice naszych miast i wiosek - Zagrody nasze widzieć przychodzi i jak się Jego dzieciom powodzi. Nasz pobożny udział w procesji stanowi świadectwo i manifestację wiary. Wyznajemy publicznie wiarę w obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, oddajemy Mu cześć i składamy dziękczynienie za łaski płynące z tego Sakramentu.

Zielem, kwiatami ścielcie Mu drogi, którędy Pańskie iść będą nogi! I okrzyknijcie na wszystkie strony: „Pośród nas idzie błogosławiony”.

Ewangelia czytana podczas Mszy świętej zawiera opis ustanowienia Eucharystii (Mk 14, 12-16). Komentarz do niej stanowi fragment listu św. Jana Pawła II skierowanego do biskupa Liege (Belgia) Alberta Houssiau z okazji 750-lecia święta Bożego Ciała, gdzie było ono po raz pierwszy w historii Kościoła obchodzone. 

Zachęcam chrześcijan, by regularnie nawiedzali Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie Ołtarza, ponieważ jesteśmy wszyscy powołani, by trwać nieustannie w obecności Bożej dzięki Temu, który pozostaje z nami aż do końca czasów. Na kontemplacji chrześcijanie głębiej uświadamiają sobie, że misterium paschalne jest sercem całego życia chrześcijańskiego. Ta droga prowadzi ich do ściślejszego zjednoczenia z misterium paschalnym i każe im uczynić z eucharystycznej ofiary – tego doskonałego daru – ośrodek swojego życia, zgodnie z konkretnym powołaniem każdego z nich, ponieważ ofiara ta „nadaje chrześcijańskiemu ludowi niezrównaną godność”. Podczas Eucharystii zostajemy bowiem przyjęci przez Chrystusa, otrzymujemy Jego przebaczenie, żywimy się Jego słowem i Jego chlebem, a następnie zostajemy posłani z misją do świata; tak więc każdy jest powołany, by świadczyć o tym, co otrzymał, i by dzielić się tym z braćmi. Wierni umacniają swoją nadzieję, gdy odkrywają, że z Chrystusem cierpienie i utrapienie mogą zostać przemienione, ponieważ z Nim przeszliśmy już od śmierci do życia. Dlatego gdy wierni ofiarowują Panu historii swoje życie, swą pracę i całe stworzenie, ich dni zostają rozjaśnione Jego światłem.

Marek Stankiewicz