IV Niedziela Wielkanocna

W Jerozolimie obchodzono właśnie uroczystość Poświęcenia Świątyni, której towarzyszyły tłumy Żydów. Był tam także Jezus, który przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona. To wtedy Żydzi zażądali od Niego jasnej deklaracji na temat Jego tożsamości: „Jeśli ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie!” (10, 24). Pan im odrzekł: „Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Czyny, których dokonuję w imię Mojego Ojca, świadczą o Mnie. Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec” (10, 25-26).

Tu tkwi zasadniczy problem, który nie pozwala Żydom na przyjęcie Jezusa jako prawdziwego Mesjasza: niewiara. Wszyscy słuchacze, którzy występują przeciwko Chrystusowi odrzucając jego słowa i negując jego czyny, stawiają siebie poza Jezusową owczarnią. Mówi im Pan, że nie są z Jego owiec (w. 26). Ten krótki fragment Ewangelii z Niedzieli Dobrego Pasterza (J 10, 27-30) w sposób istotny wskazuje, kto rzeczywiście należy do Chrystusa. Kilka zdań, ale jakże głębokich i wymownych w treści. Słowa, które Pan kieruje do wszystkich słuchaczy, definiują tożsamość owieczki Bożego stada. Stanowią znak rozpoznawczy także dla pasterza, który przewodzi swojej owczarni. Droga, którą Chrystus prowadzi swoje owce, stanowi drogę wiary. Każdy kto wierzy w Jezusa – Mesjasza posłanego przez Ojca, przyjmuje jego naukę i kształtuje swoje życie posłuszny jej wymaganiom. Jego słowa stanowią nie tylko normę życia ucznia, ale dają też pełne poznanie Pasterza – Baranka, które dokonuje się przez miłość. Wszyscy, którzy wiernie za Nim podążają otrzymują już za życia obietnicę życia wiecznego, które jest bezinteresownym darem Boga. Jezus, Baranek Boży, który swoją przenajdroższą Krwią zgładził grzech świata (mój grzech), otworzył bramy nieba wszystkim, którzy w posłuszeństwie wiary odpowiadają na Jego miłość, zachowując jego przykazania. Jezus gwarantuje im nie tylko bezpieczne przejście do domu Ojca, ale także skuteczną obronę przed rozbójnikami i złodziejami, którzy chcą pozbawić owce życia (zob. 10, 8). Chrystus zapewnia: „Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki” (w. 28b). Wszyscy, którzy wierzą w Niego, są bezpieczni, bo to sam Jezus trzyma ich w swoim ręku. Te Jego słowa stanowią prawdę, która wyzwala z lęku i otwiera horyzont wiary na Ojca, którego władza jest wyższa od władzy każdego rozbójnika i złodzieja, i nikt nie wyrwie owiec z ręki Ojca. Słuchajmy, co mówi Jezus: Owce, które są w ręku Syna, są absolutnie bezpieczne, bo ręka Syna jest zjednoczona z prawicą Ojca! Jezus prowadzi swoich słuchaczy do prawdy o swojej jedności z Ojcem, z Tym, który Go posłał na świat (w.8, 29), aby wzbudzić w ich sercach wiarę. Bo to wiara w Jezusa, Syna Bożego jest kluczem do życia wiecznego.

„Ja i Ojciec jedno jesteśmy”. Jest to punkt szczytowy objawienia Jezusa. Odpowiada jego stwierdzeniu dotyczącym Syna Człowieczego, który „siedzi po prawicy mocy Bożej” (Łk 22, 69). Ojciec i Syn stanowią pełną komunię miłości, jeden byt i jedno działanie, rozumienie i chcenie. Jest to tajemnica Boga, który jest „jednym”, ale nie tylko: jest doskonałą jednością miłości między Ojcem i Synem. Tym, którzy pytali Jezusa, czy jest Chrystusem, odpowiada, że Nim jest, ale w inny sposób: Jest INNYM, samym Bogiem, Synem, który stanowi jedność z Ojcem (S. Fausti, „Rozważaj i głoś Ewangelię”).

Chrystus Dobry Pasterz przyszedł, aby owce miały życie i miały je w obfitości. To życie jest darem Ojca absolutnie darmowym, ale ma też swoją cenę. Nabyć je można tylko przez wiarę w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, którego Ojciec posłał na ziemię, aby On przez wypełnienie Ojcowskiej woli otworzył wszystkim, którzy w Niego wierzą drogę do wiecznego szczęścia.

Marek Stankiewicz