Uroczystość Zesłania Ducha Świętego (J 20, 19-23)

Wieczernik w Jerozolimie to miejsce szczególne dla chrześcijan. Tu była sprawowana Ostatnia Wieczerza, tu miało miejsce spotkanie Zmartwychwstałego z uczniami i tu wreszcie dokonało się wylanie Ducha Bożego na Kościół, który posłuszny Jezusowi, w tym miejscu na ten Dar oczekiwał.

 Fragment Ewangelii przewidziany na dzisiejszą uroczystość był już komentowany w II Niedzielę Wielkanocną, dlatego pozwoliłem sobie zamieść komentarz do pierwszego czytania (Dz 2, 1-11), opowiadający o wydarzeniu nowej Pięćdziesiątnicy. Zresztą to wylanie Ducha Świętego opisane przez Jana w Ewangelii staje się odpowiednikiem Pięćdziesiątnicy opisanej w Dz 2, 1-11, ukazujące zesłanie Ducha Świętego w szerszej perspektywie.

Opis zesłania Ducha Świętego jest pełen symboliki. Pięćdziesiątnica była jednym z trzech wielkich świąt żydowskich; obchodzono ją pięćdziesiąt dni po święcie Paschy i wielu Izraelitów pielgrzymowało wówczas do Miasta Świętego. U początków tego święta były obchody zakończenia zbioru zbóż i ofiarowanie pierwocin. Później dodano motyw upamiętnienia Prawa ogłoszonego przez Boga Mojżeszowi na Synaju. Szum jakby wichru i ogień (w. 2-3) przywołują właśnie objawienie się Boga na górze Synaj (por. Wj 19, 16. 18; Ps 29 [28]), kiedy Pan, dając Izraelowi Prawo, ustanowił go swoim ludem. Teraz w ten sam sposób ukazuje się swojemu nowemu ludowi, Kościołowi: wicher symbolizuje transcendentną nowość jego działania w historii ludzkości (por. KKK 691), a ogień „symbolizuje przekształcającą energię dzieł Ducha Świętego” (KKK 696).

Wyliczenie miejsc pochodzenia tych, którzy słuchali uczniów (w. 5. 9-11), oraz wzmianka, że wszyscy oni rozumieją język apostołów (w. 4. 6. 8. 11), jest przeciwieństwem pomieszania języków w czasie budowy wieży Babel (por. Rdz 11, 1-9). „Bez wątpienia Duch Święty działał już w świecie, zanim jeszcze Chrystus został uwielbiony. Zstąpił jednak na uczniów w dniu Pięćdziesiątnicy, aby pozostać z nimi na zawsze. Kościół zostaje publicznie objawiony wobec wielu, rozpoczęło się szerzenie Ewangelii pośród narodów przez przepowiadanie, a wreszcie zapowiedziana została jedność ludów w powszechności wiary, za pośrednictwem Kościoła Nowego Przymierza, który mówi wszystkimi językami, w miłości rozumie i obejmuje wszystkie języki i w ten sposób przezwycięża rozproszenie zaistniałe z powodu wieży Babel” (II Sobór Watykański, Ad gentes 4).

„I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym…” (w. 4). „Odtąd otwiera się dla nich świat nadprzyrodzony, już są uduchowieni, szukają tego, co jest w górze, a nie tego, co z tej ziemi, stali się mężni odważni… Teraz już są gotowi na wszystko i głosić będą Ewangelię według rozkazu Chrystusa Pana mimo prześladowań i gróźb. Nie boją się już tych, którzy ciało zabić mogą, ale chcą służyć Temu, który za wierną służbę obiecuje życie wieczne” (św. Urszula Ledóchowska, Medytacje biblijne, ad loc.).

Dar Ducha Świętego jest wezwaniem dla nas, ponieważ w każdej chwili i w każdym miejscu musimy umieć dawać świadectwo o Chrystusie. „Każde pokolenie chrześcijan […] musi rozumieć i dzielić pragnienia innych, podobnych sobie ludzi, aby ukazywać im, przy pomocy daru języków, jak powinni odpowiedzieć na działanie Ducha Świętego, na nieustanne wylewanie się bogactw Bożego serca. My, chrześcijanie, mamy w tych dniach głosić światu, z którego pochodzimy i w którym żyjemy, stare i nowe orędzie Ewangelii” (św. Josemaria Escriva, To Chrystus przechodzi 132; BN, komentarz do Dz 2, 1- 13).

Rozważając tajemnicę dzisiejszej uroczystości trzeba znowu wejrzeć w głąb swego serca i zapytać siebie: Czy ja otrzymałem Ducha Świętego? Czy Go „wziąłem”? Św. Paweł mówi: „Mając życie od Ducha, do Ducha też się stosujmy!” (Ga 5, 25). Czy rozumiem te słowa? Czy rozwijam w sobie to nowe życie, które otrzymałem na chrzcie świętym. Czy idę przez życie w mocy Ducha Świętego dając świadectwo o Jezusie?

Marek Stankiewicz