Obie te wielkie niedziele jak klamra spinają w jedną całość dwa najistotniejsze wydarzenia zbawcze: bolesną śmierć i chwalebne zmartwychwstanie Chrystusa. W sposób szczegółowy prawdę tę ukazują dni między tymi niedzielami, zwłaszcza ostatnie trzy dni paschalne (Triduum Paschalne).

Zbawcze wydarzenia paschalne uobecniają się w sposób wyjątkowy w liturgii tych dni. Oprócz bogactwa czytań biblijnych i głębokich tekstów liturgicznych obrzędy Wielkiego Tygodnia posługują się bogatym językiem znaków i symboli (palmy, umycie nóg, procesja do „ciemnicy”, odsłonięcie i adoracja krzyża, Grób Pański, ogień – światło (paschał), woda itp.). Liturgia tych dni koncentruje się na końcowych wydarzeniach życia Chrystusa, ukazuje przede wszystkim Jego ostateczne zwycięstwo nad grzechem i śmiercią, w tym również i nasze zwycięstwo.

Liturgia Wielkiego Poniedziałku, Wtorku i Środy, ukazuje Chrystusa – cierpiącego sługę, który dobrowolnie składa w ofierze swoje życie, aby wejść razem z nami do chwały Ojca. Nie może temu przeszkodzić grzech, zdrada (Judasza) i niewdzięczność człowieka. Szczególnie ważne są trzy ostatnie dni Wielkiego Tygodnia, które nazywamy Triduum Paschalnym.

Są one największym świętem kościelnym i stanowią szczyt całego roku liturgicznego. Rozpoczynają się Mszą Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek, punktem kulminacyjnym jest obchód Wigilii Paschalnej w Wielką Noc, a kończą się nieszporami Niedzieli Zmartwychwstania. W te wielkie dni nie tylko wspominamy, ale i uobecniamy w liturgii dzieło naszego Odkupienia: poprzez Wieczernik, Ogrójec, śmierć na Kalwarii i Grób, do zwycięskiego i chwalebnego Zmartwychwstania. Jest to jedna jedyna Pascha (przejście przez śmierć do życia), w której i my już dziś w sposób sakramentalny uczestniczymy. Chrześcijanin winien dlatego dołożyć starań, aby dni Wielkiego Tygodnia przeżyć owocnie. Potrzeba do tego również wielkopostnej pokuty i oczyszczenia, w tym także pokuty sakramentalnej (wykorzystano fragmenty z kompendium liturgicznego „Zwycięzca śmierci”).

Marek Stankiewicz