XXVII Niedziela zwykła

Wiara, która jest darem Boga, prowadzi ucznia do bezinteresownej służby Panu. Apostołowie świadomi stanu swojej wiary proszą Jezusa, aby umocnił ich na tej drodze.

Apostołowie mają świadomość, że spełnienie tych wymogów jest trudne, dlatego Chrystus naucza, że dla wierzących w Boga nie ma nic niemożliwego (w. 5-6). Na koniec przynagla nas do unikania zarozumiałości (w. 7-10). Oczywiście Jezus nie zaleca ani nie pochwala pełnego nadużyć postępowania gospodarza, ale uczy, że cnota, którą zdobędziemy, spełniając Jego przykazania, będzie wzbudzać podziw i da nam wewnętrzne pocieszenie. Wówczas jednak, zamiast się chełpić, powinniśmy uważać, że tylko spełniamy plan Boga. „Nie wynoś się tym, że zowiesz się dzieckiem Bożym; należy uznać łaskę, ale nie zapoznawać natury; ani się nie chlub, jeśli dobrze służyłeś, wykonując to, do czego byłeś zobowiązany. Posłuszne jest słońce, ulega księżyc, służą aniołowie […]. A więc i my nie szukajmy pochwały, nie uprzedzajmy sądu Boga ani nie liczmy przedwcześnie na wyrok sędziego, lecz zastrzeżmy to swemu czasowi, swemu sędziemu” (św. Ambroży, Wykład Ewangelii według św. Łukasza 8, 4, 32; BN, komentarz do Łk 17, 5-10).

Wiara jako dar wyraża się przez miłość, która realizuje się w relacji do drugiego człowieka. Miłość zaś, to nie słowa, ale konkretna postawa, która  jest pragnieniem dobra dla drugiej osoby. I jak łatwo się domyślić, z takiego rozumienia wiary rodzi się konieczność służby, na wzór Chrystusa, który nie przyszedł żeby Mu służono, lecz żeby służyć aż do oddania życia za nas, grzeszników. Na tym też polega podążanie za Jezusem, naśladowanie Go w codziennym życiu. Ten fragment Ewangelii skłania do refleksji nad stanem wiary i zachęca do przyłączenia się do prośby apostołów: „Panie, dodaj nam wiary!” Bo jaka wiara takie życie, a jakie to życie doczesne, taka wieczność.

Marek Stankiewicz