Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (Łk 1, 39-56)

Dziś, kiedy cały Kościół uroczyście świętuje wniebowzięcie Matki Bożej, czytany jest fragment Ewangelii, który opowiada o nawiedzeniu przez Maryję krewnej Elżbiety. Wydawać by się mogło, że to takie zwykłe odwiedziny, ludzkie sprawy, nasza codzienność. Ewangelia ma jednak to do siebie, że pośród zwykłych ludzkich spraw objawia światu Boga, Jego prawdziwy obraz. Wśród ludzi i przez ludzi dokonuje się zbawienie świata według woli Bożej. Maryja wypowiadając kantyk Magnificat nie tylko otwiera przed nami swoje Niepokalane Serce, ale wypowiada słowa prawdy o Bogu Wszechmocnym, który w Jej łonie stał się człowiekiem, aby nas zbawić. Właśnie przez dar Bożego macierzyństwa, który Maryja przyjęła z żywą wiarą i najgłębszą pokorą, Bóg miłosierny uczynił Maryi „wielkie rzeczy”.

Udając się w góry, aby odwiedzić Elżbietę, Maryja była już Matką Syna Bożego: nosiła w sobie największą tajemnicę dziejów człowieka. Z głębi tej tajemnicy rodzą się słowa hymnu Magnificat. Z głębi tej tajemnicy Maryja uwielbia Wszechmocnego, „gdyż uczynił jej wielkie rzeczy”. Nie tylko Jej samej. Całej ludzkości, wszystkim ludziom i każdemu człowiekowi uczynił Bóg „wielkie rzeczy”, stając się człowiekiem. Jednakże Ona, Dziewica z Nazaretu, doznała szczególnego wyniesienia, szczególnej godności. Oto stała się Matką Boga-Człowieka. Dzisiaj, w dniu Wniebowzięcia, liturgia Kościoła wkłada w usta Maryi te same słowa: „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny”. Pomiędzy nawiedzeniem i Wniebowzięciem jest ciągłość. Ta, która została odwiecznie wybrana na Matkę Wcielonego Słowa; w sposób szczególny zaczyna mieszkać w Bogu – Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Oto jest tajemnica, którą z czcią rozważamy w dniu dzisiejszym: tajemnica Wniebowzięcia (św. Jan Paweł II, Homilia 15. 08. 1982 r.).

Tajemnica Wniebowzięcie nie odnosi się tylko do Maryi. Wszyscy ludzie są powołani do życia w wieczności z Bogiem. Ta tajemnica, która oznacza ostateczne zjednoczenie z Najświętszą Trójcą, jest „adresowana” do wszystkich ludzi zamieszkujących ziemię. Łaską przez wiarę jesteśmy zbawieni! A więc klucz do wiecznego szczęścia każdy ma w swoim sercu. Jeżeli tylko żyjemy wiarą, nadzieją i miłością, to możemy z ufnością oczekiwać naszego wniebowzięcia, które dokona się w godzinie ustalonej przez Pana.

Marek Stankiewicz