Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego (Mt 28, 16-20)

Po czterdziestu dniach od swego zmartwychwstania Jezus wstąpił do nieba i obdarowany przez Ojca chwałą zasiada po Jego prawicy, i w tej chwale przyjdzie na końcu czasów, aby dokonać sądu. O tym wydarzeniu dokładnie informuje nas pierwsze czytanie z Dziejów Apostolskich (Dz 1, 1-11). Natomiast Ewangelia opisuje ostatnie spotkanie Jezusa z apostołami, podczas którego Zmartwychwstały udziela Kościołowi misji apostolskiej, żeby przez jego posługę nasze wejście do nieba stało się możliwe.

Wszystkie Ewangelie wspominają, że apostołom trudno było zaakceptować zmartwychwstanie Jezusa. […]. „Nie jest rzeczą wielką uwierzyć, że Chrystus umarł. W to wierzą i poganie, i Żydzi […]. Wszyscy wierzą w to, że umarł. Wiara chrześcijan to zmartwychwstanie Chrystusa. Za coś wielkiego uważamy to, że wierzymy, iż On zmartwychwstał” (św. Augustyn, Objaśnienia psalmów 120,6).

„Dana Mi jest wszelka władza…” (w.18). Wszechmoc, wyłączny przymiot Boga, jest również atrybutem zmartwychwstałego Jezusa. Słowa Pana przywołują fragment z Księgi Daniela, w którym jest zapowiedziane, że po władzach, które przemijają, nadejdzie Syn Człowieczy, któremu „powierzono […] panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki.

Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7,14). To Jezus jest tym Synem Człowieczym, który przez swoje cierpienia zasłużył na wywyższenie w chwale (por. Dn 7,9-14).

„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody…” (w. 19-20). Celem pierwszego rozesłania Dwunastu (10, 1-42) był dom Izraela (10,5-6), motywem zaś była bliskość królestwa niebieskiego (10,7). Teraz Jedenastu zostaje posłanych na cały świat, a ich misja obejmuje udzielanie chrztu w imię trzech Osób Boskich (w.19) oraz nauczanie o nakazach Pana. Zbawienie osiąga się przez przynależność do Kościoła, która się wyraża w wypełnianiu przykazań. „Naprawdę wielka jest nagroda dla strzegących przykazań […], [lecz] także pozostałe Boże przykazania doskonalą takiego człowieka, kształcą, wychowują, oświecają, a wreszcie czynią prawym i szczęśliwym.

Dlatego skoro rozumny jesteś, pamiętaj, że zostałeś stworzony na chwałę Bożą i dla zbawienia wiecznego. To właśnie jest twoim celem, ośrodkiem twej duszy, skarbem twego serca. Jeśli osiągniesz ten cel, będziesz szczęśliwy; jeśli oddalisz się od niego, będziesz nieszczęśliwy” (św. Robert Bellarmin, Wzniesienie umysłu do Boga 1).

A oto Ja jestem z wami…(w.20).W ST opisano jak Bóg przebywa pośród swojego ludu (por. np. Wj 33,13-17) i jak obiecuje swym wybranym, że będzie z nimi w ich przedsięwzięciach, dzięki czemu one się powiodą (Rdz 28,15; Wj3,12; Joz 1,5; Jr 1,8 itd.). To zdanie z Ewangelii wskazuje, że adresatem przesłania jest cały Kościół. Dlatego w prowadzeniu ewangelizacji nie jesteśmy sami. Chrystus jest Emmanuelem, „Bogiem z nami” (1,23). A ponieważ jest Bogiem, swoją mocą i skutecznością (w.18) trwa z nami aż do końca świata (w.20). „Chociaż słowa Pisma ‘’Aby Bóg był wszystkim we wszystkich’’ (1 Kor 15, 28) odnoszą się nie tyle do teraźniejszości, co do wiecznego żywota, to jednak i teraz nie rozłącza się Pan nigdy z tą swoją świątynią, jaką stanowi Kościół (Kol 1,18). Sam to nam przyrzekł mówiąc: ‘’Oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata’’ (Mt 28, 20).

A więc to wszystko, co Syn Boży uczynił dla zbawienia świata i czego nauczał, znamy nie tylko ze zdarzeń minionych dziejów, ale i z wpływu przezeń na czasy obecne” (św. Leon Wielki, Mowa 63 o męce Pańskiej 12,3.6; BN, komentarz do 28, 16-20).

Rozważając tajemnicę dzisiejszej uroczystości trzeba stwierdzić, że Wniebowstąpienie jest nie tylko ostatecznym wywyższeniem Jezusa, Syna Maryi, ale także zadatkiem i rękojmią wyniesienia do chwały natury ludzkiej. To jest nasze powołanie! Kościół, powszechny sakrament zbawienia, ukazuje nam dziś tę prawdę, nasz cel ostateczny, oraz  umacnia wiarę i nadzieję na wieczne zjednoczenie z Bogiem w Jego chwale.

Marek Stankiewicz