Odbywało się to podczas codziennie odprawianej pod przewodnictwem ks. Dawida Szymkowiaka Jutrzni, z czynnym udziałem gromadzących się przed poranną Eucharystią wiernych, jak również w ramach konferencji ks. Pawła Gulickiego, poświęconej „Lekturze Słowa Bożego wg św. Ignacego Loyoli”, czy przeznaczonego dla młodzieży piątkowego spotkania z Biblią.

 

Modlitwy brewiarzowe, potocznie mylnie rozumiane jako zarezerwowane duchowieństwu, mogą być odmawiane również przez wiernych świeckich. Wprowadzenie do Liturgii godzin podaje, iż „gdy kapłani oraz inne do tego przez Kościół wyznaczone osoby, lub też wierni modlący się wspólnie z kapłanem według zatwierdzonej formy, wykonuję tę przedziwną pieśń chwały, wówczas jest to prawdziwy głos Oblubienicy przemawiającej do Oblubieńca […]. Jest to modlitwa Chrystusa i Jego Ciała zwrócona do Ojca”. Główne części oficjum stanowią Jutrznia i Nieszpory. Celem Jutrzni jest uświęcenie porannych godzin i uproszenie błogosławieństwa Bożego na cały dzień. Ponadto Jutrznia jest wspomnieniem zmartwychwstania Chrystusa. Nieszpory odprawia się w porze wieczornej jako dziękczynienie za przeżyty dzień, a są one wspomnieniem Ostatniej Wieczerzy oraz krwawej  ofiary Jezusa na krzyżu, przez którą dokonało się Odkupienie. Istnieje kilka wydań Liturgii godzin. Obok czterotomowego pełnego wydania, mamy też jednotomowe wydanie skrócone, a także Brewiarz dla świeckich. Sobór Watykański II pozostawił następującą dyrektywę: „Duszpasterze niech się starają w niedziele i uroczyste święta celebrować w kościołach z udziałem wiernych główne Godziny, zwłaszcza Nieszpory. Zaleca się, aby i świeccy odmawiali brewiarz, czy to wspólnie z kapłanami, czy na swoich spotkaniach, czy nawet indywidualnie” (KL 100). To zalecenie Soboru przypomniał także najnowszy Katechizm Kościoła Katolickiego (por. nr 1174).

 

Ks. Paweł Gulicki podczas konferencji tematycznej przedstawił cele lektury Słowa Bożego oraz metody modlitw Pismem Świętym według wskazań św. Ignacego z Loyoli, twórcy szczególnej szkoły modlitwy, której system formacyjny spisał na kartach Ćwiczeń duchownych. Jako doskonały metodolog, św. Ignacy określił konkretne kroki we wdrożeniu się chrześcijanina w modlitwę medytacyjną. Ciekawostka: zwolennikiem Ćwiczeń w późniejszych wiekach byli na przykład św. Franciszek Salezy, św. Wincenty à Paulo, a także papież Pius XI, który w 1922 r. ogłosił św. Ignacego patronem rekolekcji, zaś pięć lat później wydał nawet na temat Ćwiczeń duchownych encyklikę Mens nostra. Rekolekcje ignacjańskie odprawiała także św. Faustyna Kowalska i w jej Dzienniczku można znaleźć opis doświadczenia, które w jej przypadku miało niewątpliwie charakter mistyczny.

Inny, można powiedzieć warsztatowy charakter, miało piątkowe spotkanie z młodzieżą poświęcone tym razem Słowu Bożemu. Wprowadzenie dotyczące różnic między formami edytorskimi dostępnych w Polsce przekładów Biblii, ze wskazaniem korzyści płynących z bogactwa rozszerzonych przypisów i objaśnień, poprzedziło syntezę konkretnego fragmentu Ewangelii, którą pod czujnym okiem ks. ks. Pawła i Dawida zajęła się grupa. Pozornie błaha czynność, jaką jest czytanie, wydaje się zadaniem dość trudnym, zwłaszcza jeśli chodzi o właściwe rozumienie biblijnego przekazu, czyli umiejętność wsłuchania się, co Bóg mówi do odbiorcy. Ważne jest wszakże samo nastawienie człowieka do przyjmowania Słowa Bożego jako Jego woli, jak i w konsekwencji jej realizacja. Proces złożony, wymagający intelektualnego, ale przede wszystkim duchowego wyrobienia i determinacji w korzystaniu z Bożego „poradnictwa”.

Wszystkie te wydarzenia minionego tygodnia nie są wypełnieniem, niczym kontrapunkt, jakiejś iluzorycznej luki w dobiegającym końca roku liturgicznym Kościoła. Stanowią raczej realną zachętę do głębszego czerpania z bogactwa Słowa Bożego, zarówno w warunkach liturgicznych celebracji, jak w przypadku Jutrzni, lub w innych sytuacjach, takich jak na przykład kręgi biblijne, czy po prostu w ramach indywidualnego, regularnego kontaktu ze Bożym Słowem, którego ołtarz jest bezustannie suto zastawiony.

AS