Książka jest jak spowiedź, momentami szokująco szczera, ale i pouczająca. W wieku 62 lat s. Emmanuelle postanowiła opuścić zakon i wieść życie z najbiedniejszymi z Kairu w dzielnicy śmieciarzy. S. Emmanuelle opisuje swoje dość burzliwe życie z okresu zakonnego i lat przeżytych z ubogimi. Żyła w takich samych warunkach, jak biedni, ale starała się im w ich życiu pomagać, ocalać jakieś dobro. Uczyła też co można zmienić i gdzie tylko mogła zanosiła prośby do „możnych tego świata”, by poprawiali warunki życia tych śmieciarzy.

Przeżyła 100 lat, zmarła w 2008 roku.

Książka tak fascynująca, że nie mogłam się od niej uwolnić. Budziła na przemian zachwyt, wzruszenie, uśmiech i łzy.

Ale to nie jedyna książka s. Emmanuelle. W ostatnim roku swojego życia udzieliła wywiadu-rozmowy, która ukazała się pt. „Mam sto lat i chciałabym wam powiedzieć…”

Poleca Nina Dołęga