I Niedziela Adwentu

Wkraczamy w Adwent, okres roku liturgicznego w Kościele, który ma nas przygotować na powtórne przyjście Chrystusa i święto Jego narodzenia. Słowo Boże wzywa wszystkich do nawrócenia, do radykalnego zwrotu do Boga, do życia w gotowości na spotkanie z Panem. Trzeba prostować drogi naszego życia. Dzisiejsza Ewangelia (Łk 21, 25-28. 34-36) ukazuje bezradność i trwogę ludzkości wobec rozszalałych żywiołów natury i wzywa do ufności, żeby wobec tych zatrważających wydarzeń, które będą poprzedzać Paruzję trwać w niezachwianej wierze, ponieważ pośród tych wydarzeń to sam Chrystus przychodzi w chwale, aby nas wziąć do siebie: „A gdy to się dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (w. 28). Trzeba wyzbyć się lęku. Dzień Pański jest dla uczniów Pana dniem upragnionym i oczekiwanym, spotkaniem twarzą w twarz z Tym, w którego uwierzyliśmy, czasem ostatecznego wyzwolenia z choroby i cierpienia, smutku i wszelkich ograniczeń, z grzechu i śmierci, i wejściem do królestwa Bożego. Żeby jednak ten dzień nas nie zaskoczył, trzeba żyć w ciągłej gotowości na spotkanie z Panem. Ponieważ nikt nie wie kiedy Chrystus przyjdzie w chwale, aby dokonać sądu nad światem, trzeba czuwać nieustannie. Troski doczesne i sprawy tego świata nie mogą przysłonić tego, co w życiu ludzi wierzących jest najważniejsze: zbawienia. W zasadzie całe życie człowieka jest oczekiwaniem na ten jeden najważniejszy dzień – na Paruzję. Można powiedzieć, że żyjemy w ciągłym adwencie, oczekując przyjścia Jezusa. Jeżeli mamy taką świadomość i żywą wiarę, to nie możemy się ociągać w byciu gotowymi na spotkanie z Chrystusem, odkładać nawrócenia na później. Jezus wzywa nas do czuwania i modlitwy w każdym czasie. To jest Jego nakaz podyktowany miłością do nas, abyśmy nie utracili zbawienia (w.36). Dopóki żyjemy trwa czas naszego zbawienia i trzeba to dobrze wykorzystać, żeby nie utracić nagrody. Czuwanie przecież nie oznacza bezczynności, wpatrywania się w niebo. Wręcz przeciwnie. Oznacza ono przeżywanie obecnego czasu roztropnie i zgodnie z wolą Pana, którą poznajemy medytując słowo Boże.

Czuwajmy więc żyjąc autentycznie Ewangelią i karmiąc swoją duszę modlitwą, żebyśmy nie osłabli i nie popadli znowu w grzechy. Jezus wzywa nas, abyśmy przeżywali czas oczekiwania napełnieni Jego łaską i mocą Ducha Świętego, tocząc walkę duchową o zbawienie swoje i braci: „Stańcie więc do walki przepasawszy biodra wasze prawdą i przyoblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, a obuwszy nogi w gotowość głoszenia dobrej nowiny o pokoju. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże – wśród wszelakiej modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu. Nad tym właśnie czuwajcie  najusilniej” (Ef 6, 14-18).

Marek Stankiewicz