Uroczystość Objawienia Pańskiego

Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jezusa, oddali Mu pokłon i złożyli dary. Spośród Ewangelistów tylko św. Mateusz opisuje to wydarzenie (Mt 2, 1-12), które należy do bardziej znanych tekstów ewangelicznych. Spróbujmy dziś spojrzeć na treść Ewangelii z innej perspektywy. Bez zagłębiania się w tożsamość Mędrców i pochodzenie gwiazdy skupmy całą uwagę na objawieniu, jakie w tym wydarzeniu się dokonuje.

„Pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu” (Iz 60, 3). „Tajemnica” została objawiona! Oto dlaczego uroczystość dzisiejsza zwie się „Epifania” – Objawienie. Została objawiona Mędrcom przybyłym do Jerozolimy ze Wschodu: wypatrywali oni czujnie znaku z niebios, a podążając z daleka za światłem Chrystusa, stanęli wreszcie na progu domu w Betlejem, aby kontemplować Jego ludzkie oblicze: „upadli na twarz i oddali Mu pokłon”. Mędrcy stali się w ten sposób „współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię” (Ef 3, 6). Nie tyle Ewangelia do nich dotarła, ile oni do Ewangelii (św. Jan Paweł II, Homilia, 06.01.1994).

Przyjść do Ewangelii, to przyjść do Jezusa, bo Ewangelia to Chrystus! Mędrcy podjęli trud poszukiwania prawdy, odnaleźli Dziecię, upadli przed Nim na twarz, oddali Mu pokłon i złożyli dary, inną drogą udając się do ojczyzny. Św. Mateusz ukazuje nam drogę, którą trzeba pójść, aby powrócić do niebieskiej ojczyzny. Jest to droga wiary, która prowadzi do dostrzeżenia w Dzieciątku prawdziwego Boga, do narodzin Boga w duszy. Dokonuje się prawdziwy cud: Bóg rodzi się we mnie, a ja rodzę się w Bogu (zob. J 1,12-13). Oczami wiary patrzę na Dziecię i adoruję Boga. Kontempluję Prawdę, która objawia się w maleńkim Jezusie i składam w darze samego siebie Temu, który już stał się darem dla mnie. To jest niezwykle ważne: w Jezusie Bóg stał się darem dla mnie; ukazuje siebie w Epifanii, objawiając swoją uprzedzającą miłość, którą w swoim Synu do końca mnie umiłował. Jaka będzie moja odpowiedź? Czy pójdę drogą Mędrców?

Marek Stankiewicz