II Niedziela Wielkanocna czyli Miłosierdzia Bożego (J 20, 19,31)

Pierwszy dzień tygodnia, o którym wspomina dzisiejsza Ewangelia to pierwsza niedziela w historii chrześcijaństwa, Dies Domini – Dzień Pański. Tego dnia Ukrzyżowany Zmartwychwstały przychodzi do uczniów przebywających w wieczerniku, przychodzi choć drzwi są zamknięte. To taki cud, przez który Jezus pokazuje wylęknionym apostołom, że Jego ciało choć takie samo jak ich,  jest jednak inne, uwielbione i nie podlega prawom fizyki. Pan nie przychodzi z pustymi rękami, ale, tak jak zawsze, przynosi i rozdaje dary, które są owocami Jego paschalnej ofiary. Przynosi im pokój i przebaczenie, i w mocy Ducha Świętego posyła ich, aby kontynuowali  Jego misję. W czynach i słowach Jezusa jaśnieje największy przymiot Boga,  Jego nieskończone miłosierdzie, które jeszcze bardziej objawia się w relacji Chrystusa do Tomasza, którego nie było podczas pierwszego spotkania Zmartwychwstałego z uczniami. Nie dał wiary świadectwu swoich braci, którzy opowiadali o spotkaniu z żywym Jezusem. Tomasz chce widzieć, chce sam doświadczyć tego, co było ich udziałem. I Chrystus w trosce o jego zbawienie przychodzi ósmego dnia (druga niedziela) po raz drugi, specjalnie dla niego i pokazuje swoje chwalebne rany i bok, i mówi: „nie bądź  niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Na niewiarę Tomasza Jezus odpowiada łaską i miłosierdziem otwierając mu drogę do życia wiecznego oraz czyni z niego świadka prawdy, która wyzwala z grzechu, rodzi pokój w sercu i daje życie wieczne.

Apostołowie zgromadzeni w wieczerniku są świadkami zmartwychwstałego Chrystusa. Tomasz zaś, właśnie dlatego że na początku był niedowiarkiem, staje się świadkiem wyjątkowym. To on wyraża najpełniej tajemnicę: Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek. Apostołowie są tego świadkami naocznymi. Ze względu na to świadectwo są też pierwszymi posłanymi. Za nimi pójdą inni, o których Chrystus powie: „Błogosławieni, którzy nie wdzieli, a uwierzyli” – staną się oni świadkami, ponieważ uwierzyli świadkom naocznym. I tak z pokolenia na pokolenie – stanowią Kościół Chrystusa (św. Jan Paweł II, Homilia 14 IV 1996 r.).

Rozważając ten fragment Ewangelii, karmiąc się słowem Bożym, czy przyjmuję świadectwo i przesłanie jakie niesie Dobra Nowina? Czy mogę odnieść do siebie słowa miłosiernego Jezusa, który mówi: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli?”  Jan Ewangelista zapisał te słowa dla nas, abyśmy wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i wierząc mieli życie wieczne w imię Jego (zob. w. 30-31).

Marek Stankiewicz