Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego

Z ciemności pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, wyłania się fundamentalna prawda naszej wiary, która jak wschodzące słońce ogarnia cały świat: „Christus resurrexit!” – Chrystus zmartwychwstał! Ewangelia, którą dziś rozważamy (J 20, 1-9), stawia nas wobec faktu pustego grobu, w którym złożono ciało Pana po Jego męce. Grób Pański to pierwszy świadek, który przemawia do nas swoim przejmującym milczeniem głosząc, że Chrystus żyje. Popatrzmy jednak najpierw na Marię Magdalenę, która zraniona głęboko miłością Pana, nie może odnaleźć swego miejsca po jego pogrzebie i ciągle żyje wydarzeniami Wielkiego Piątku. Jej serce nieustannie wypełnia myśl o Ukrzyżowanym. Całą jej troską jest, czy dadzą radę odsunąć kamień - czy potrafią namaścić umęczone ciało? Tymczasem okazuje się, że grób jest pusty! Konsternacja. Dlatego biegnie do Piotra i Jana, i oznajmia im: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy gdzie Go położono”. Jeszcze nie pojmuje tajemnicy, wobec której stanęła tego dnia o świcie. W ciemnościach wiary nie dostrzegła jeszcze zmartwychwstałego Pana. Nie rozumie jeszcze, że miłość wszystko zwycięża, że jest silniejsza niż śmierć. Udali się więc Piotr i Jan do grobu. Weszli do wnętrza grobu, żeby doświadczyć tajemnicy, na której opiera się chrześcijańska wiara. Lustrują oczami pusty grób: oto płótna, w które spowite było Jego ciało i chusta, która była na Jego głowie, starannie złożona, leżąca oddzielnie. Ogarnia ich łaska, rodzi się zrozumienie tego, co się wydarzyło. Światło rozprasza ciemności. Jan nie może milczeć i daje swoje osobiste świadectwo o odkrytej tu i teraz prawdzie: Pan rzeczywiście zmartwychwstał! Dopiero po doświadczeniu pustego grobu zrozumieli to wszystko, co w Pismach odnosiło się do ich Mistrza, że On ma powstać z martwych. W sercu Jana zrodziła się wiara paschalna, którą z nami się dzieli.

[…]„Ujrzał i uwierzył”. Rozciągnięte prześcieradła z chustą złożoną na boku są to znaki, że Pana tu nie ma i że nie został wykradziony. Widząc to umiłowany uczeń wierzy w Jezusa, chociaż Go nie widział. Jest prototypem tych ludzi, którzy po nim uwierzą w Jezusa nie widząc Go (w. 29), poprzez znaki opowiedziane przez samego Ewangelistę (w. 30-31). Ów „drugi” uczeń widzi sercem. Miłość jest początkiem wiary, która daje życie. Powiązanie między widzeniem i wiarą oznacza, że wiara nie jest ślepa, jest wzrokiem w pełni otwartym na rzeczywistość.[…] Pierwsi uczniowie, którzy spotkali Zmartwychwstałego, dają nam o Nim świadectwo w Ewangelii, która opowiada i czyni obecne ciało Słowa, realizację wszelkich obietnic Boga. Dla nas, którzy przychodzimy po tych pierwszych, którzy widzieli i dotykali Pana, Ewangelia i całe Pismo Święte stają się jak ciało Chrystusa: są znakiem, w którym Go spotykamy i widzimy Zmartwychwstałego (S. Fausti, „Rozważaj i głoś Ewangelię”).

Za łaską Bożą i my doszliśmy dziś o świcie do grobu Pańskiego i stwierdzamy, że „nie ma Go tu”.

Co czuję w swoim sercu? Czy wierzę w tę prawdę, która wiedzie mnie do zmartwychwstania na końcu czasów?

Marek Stankiewicz