II Niedziela Wielkanocna

Po swoim chwalebnym zmartwychwstaniu nasz Pan, Jezus Chrystus, ukazuje się tym, którym sam chce. Z całą pewnością Maryja jako pierwsza była obdarowana tą łaską. Potem inne niewiasty i uczniowie. Jezus nie czyni tego dla zaspokojenia ludzkiej ciekawości i sprawienia radości, ale daje świadectwo najważniejszemu wydarzeniu jakie zna chrześcijaństwo, aby Kościół szedł przez dzieje drogą paschalnej tajemnicy. On, Zmartwychwstały, jest pierwszym świadkiem i On czyni innych ludzi świadkami tej prawdy. Dziś towarzyszymy Chrystusowi, który po zwycięstwie nad śmiercią odwiedza swoich uczniów w Wieczerniku (J 20, 19-31). Jego postawa wobec tych, którzy Go opuścili w Wielki Piątek jest przepełniona miłością i troską o rodzący się Kościół. Żeby uwolnić ich od lęku udziela im swego pokoju, który oznacza pełnię błogosławieństw mesjańskich. Ten pierwszy dar zmartwychwstałego Pana, pokój, który On daje, zwycięża strach, nienawiść i usuwa wszelkie przeszkody w budowaniu braterskich relacji. Żeby nie mieli wątpliwości „legitymuje się” pokazując im ręce i bok. To ich otwiera na dar, jakim jest Zmartwychwstały. Uczniowie przyjmują Pana z wiarą i radością kontemplując jego obecność w uwielbionym ciele (przyszedł do nich mimo drzwi zamkniętych). Jezus po raz drugi udziela im swego pokoju i posyła z misją, którą sam zapoczątkował, aby każdy kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. I oto dopiero teraz pojawia się Tomasz zwany Didymos, który był nieobecny podczas odwiedzin Pana w Wieczerniku. Nie daje wiary słowom tych, którzy Go widzieli. Dla niego ich świadectwo jest niewystarczające. Żąda wręcz, żeby Pan przyszedł dla niego jeszcze raz. On musi dotknąć ran Zmartwychwstałego, włożyć rękę do Jego boku, jakby chciał zaczerpnąć dla siebie prawdy dającej życie wieczne. I Jezus w swoim miłosierdziu spełnia to żądanie. Jeszcze raz okazuje swoją pokorę wobec człowieka. Przynosi Tomaszowi dar pokoju i paschalnej wiary, pozwalając dotykać swoich chwalebnych ran, które są nadal otwarte dla ratowania grzeszników. W tej scenie Jezus swoją bezgraniczną i pokorną miłością zwycięża niewiarę Tomasza. Jego łaska przemienia serce Apostoła. „Pan mój i Bóg mój” – wykrzykuje ten, który jeszcze niedawno domagał się twardych dowodów, aby uwierzyć. Jeszcze raz zwycięża miłosierna miłość Boga. Dzięki niej Tomasz stał się świadkiem wyjątkowym. W tym jego okrzyku wyraża się najpełniej tajemnica Chrystusa, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem.

Ten fragment Ewangelii uczy nas, że ze spotkania ze Zmartwychwstałym rodzi się wiara i świadectwo. Kościół, wierny swojemu Panu, od początku swojej misji głosi tę centralną prawdę chrześcijańskiej wiary: „Pan prawdziwie zmartwychwstał!”

Słowa jakie Jezus kieruje pod adresem Tomasza (w. 27) dla nas również mogą stanowić zachętę, byśmy w tym Wielkanocnym czasie jak najczęściej kontemplowali tajemnicę zmartwychwstałego Pana, dotykali Jego Ciała, aby wejść w komunię z Nim. W każdej Eucharystii Ukrzyżowany Zmartwychwstały chce dać ci swój pokój, pojednanie i swoje Ciało, abyś nie był niedowiarkiem, ale wierzącym.

Marek Stankiewicz