Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

W Dziejach Apostolskich św. Łukasz szerzej opisuje odejście Jezusa do Ojca (Dz 1, 4-8). Natomiast Ewangelia którą dziś rozważamy krótko wspomina ten fakt, a zarazem tajemnicę naszej wiary (Łk 24, 46-53). Zmartwychwstały Chrystus po udzieleniu Apostołom ostatnich pouczeń wyprowadza ich na drogę ku Betanii, błogosławi i na ich oczach unosi się w górę, wstępując do Ojca w niebie. W taki oto sposób Jezus zakończył swoją ziemską misję, wypełniając w sposób doskonały wolę Bożą. To Jego wstępowanie do Ojca dokonało się przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Dziś oglądamy Chrystusa zasiadającego po prawicy Ojca. To Jezus, Syn Boży, tego dokonał. A co będzie z nami? Już wcześniej, podczas Ostatniej Wieczerzy, w mowie pożegnalnej Pan zapowiedział, że idzie do Ojca, aby przygotować nam miejsce (zob. J 14, 2-3). Mówił, że Jego odejście jest dla nas pożyteczne, bo inaczej nie przyjdzie Duch Pocieszyciel (zob. J 16, 7), bez obecności którego niemożliwe jest życie Kościoła. Chrystus wstąpił do nieba otoczony przez Ojca chwałą i zasiada po Jego prawicy, ale dał nam obietnicę powtórnego przyjścia na końcu czasów, aby zabrać nas wszystkich do domu Ojca. Żeby to jednak stało się realne, trzeba podążać za Panem drogą wiary. Wszyscy wierzący w Chrystusa znajdują się na właściwej drodze aby powrócić z tego ziemskiego wygnania do domu Ojca w niebie. Tylko w Nim możliwy jest powrót i pełnia szczęścia wiecznego. Od wiary i miłości, gorliwości i zaangażowania wierzących w życie Kościoła zależy, czy niebo stanie się ich udziałem. Dzisiejsza liturgia słowa przychodzi nam z pomocą, umacniając w nadziei na wieczną komunię z Trójcą Przenajświętszą. Pan Jezus ukazał nam cel i środki do jego osiągnięcia. Objawienie Boże, jakie dał nam Chrystus, daje nam całkowitą pewność, że nie podążamy za wymyślonymi mitami, ale idziemy drogą prawdy wiodącej do wiecznego szczęścia. Jezus uczynił to, czego my nie moglibyśmy nigdy dokonać. Przez misterium paschalne wprowadził człowieczeństwo do chwały Ojca. Z woli naszego Ojca, który jest w niebie, jesteśmy przeznaczeni do życia w chwale Bożej. Zapewnia nas o tym Pismo św.: „Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my żywi, (tak) pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób na zawsze będziemy z Panem” (1 Tes 4, 16-17). I jeszcze jeden biblijny tekst obrazujący szczęście eschatologiczne zbawionych: „Nie będą już łaknąć, ani nie będą już pragnąć, i nie porazi ich słońce ani żaden upał, bo pasł ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu, i poprowadzi ich do źródeł wód życia; i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu” (Ap 7, 16-17).

To jest ta zachwycająca perspektywa jaką daje wiara w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który siedzi po prawicy Ojca wywyższony w chwale, pełen majestatu. Tam dopiero zaczniemy oddychać pełną piersią i żyć jak przystało na dzieci Boże, zjednoczeni z Ojcem, Synem i Duchem Świętym, wiecznie szczęśliwi!

Marek Stankiewicz