V Niedziela Wielkanocna (J 13, 31-35)

Słowa Ewangelii, które Kościół dziś głosi, wypowiedział Jezus w wieczerniku po umyciu nóg swoim uczniom,  podczas ostatniej wieczerzy, na znak miłości, i po pogrążeniu się Judasza w ciemnościach nocy. Chrystus Pan mówi o swojej męce i śmierci krzyżowej jako czynie miłości wiodącym do chwały.

Ta droga całkowitego posłuszeństwa Ojcu, jest powrotem Syna do chwały Jemu przynależnej jako Bogu, z której dobrowolnie się opróżnił (kenoza). W dziele odkupienia rodzaju ludzkiego, jakiego dokonał oddając swoje życie za owce, jaśnieje chwała Boga bogatego w miłosierdzie i łaskę, która wyzwala nas, grzeszników i ratuje przed śmiercią wieczną. Droga, którą Jezus przeszedł na ziemi jest objawieniem miłości – agape, jako daru z siebie i jest dana wszystkim uczniom Chrystusa jako dar Ducha Świętego i zadana jako norma życia nowego człowieka odrodzonego z wody i Ducha.

Nadchodzi chwila otoczenia Jezusa chwałą. Odnosi się to przede wszystkim do chwały, którą Chrystus otrzyma przez swoje wywyższenie na krzyżu. Ewangelista podkreśla, że śmierć Chrystusa jest początkiem Jego zwycięstwa. Również uczeń Chrystusa znajdzie największy powód do chwały w utożsamieniu z Mistrzem w postawie posłuszeństwa. Święty Paweł mówi o tym: „Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (Ga 6, 14).

Przykazania Jezusa streszczają się w nowym przykazaniu miłości (w. 34-35). Jest ono streszczeniem całego prawa Kościoła i znakiem wyróżniającym chrześcijan. „Choćby się wszyscy znaczyli krzyżem, odpowiadali ‘’amen’’, śpiewali ‘’alleluja’’, przyjmowali chrzest, uczęszczali do kościołów, zdobili ściany bazylik – różnica między dziećmi Boga a dziećmi Szatana leży tylko w miłości. Ci, którzy mają miłość, narodzili się z Boga; którzy jej nie mają, nie narodzili się z Boga. Wielki znak, wielkie rozróżnienie! Miej wszystko co zechcesz! Jeśli tego nie masz, nic ci nie pomoże; choćbyś nie miał niczego innego, jeśli tylko to masz, wypełniłeś Prawo” (św. Augustyn, Homilie na pierwszy List św. Jana 5, 7). Słowa „jak Ja was umiłowałem” nadają temu przykazaniu nowy sens i treść – miarą miłości chrześcijańskiej nie jest serce człowieka, lecz serce Chrystusa (por. Mt 5, 43-48; BN, komentarz do J13, 31 - 35).

Jezus daje przykazanie nowe, którego istotą jest miłość. Jest ono nowe dlatego, ponieważ w miłości wzajemnej mamy Go naśladować, czyli miłować tak, jak On nas umiłował! Miłość dzieci Bożych ma ich wyróżniać spośród innych społeczności czy wspólnot.  Wzajemna miłość na wzór Ukrzyżowanego ma być znakiem naszej tożsamości i świadectwem wobec świata, że Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3,16).

Marek Stankiewicz