Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

Zmartwychwstały Pan przychodzi do przebywających w Wieczerniku apostołów przynosząc im dary, które są owocem Jego Paschy (J 20, 19-23). Pierwszy dar to Chrystusowy pokój, pełnia Bożego błogosławieństwa. Następnie tchnął na nich i w mocy Ducha Świętego posłał na świat z misją, która jest kontynuacją Jego zbawczej misji. Jeszcze przed swoja męką mówił im: „Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Paraklet nie przyjdzie do was” (16, 7). „Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” (16, 13a). A zatem konieczna jest męka, śmierć, zmartwychwstanie i odejście Jezusa do Ojca, ażeby mógł przyjść Duch Święty, Paraklet, który będzie prowadził Kościół w jego zbawczej misji. Tylko w mocy Ducha Świętego Kościół jest zdolny tę misję wypełniać. Wszyscy ochrzczeni w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, są posłani, tak jak Syn, aby dawali świadectwo o miłości Ojca do każdego człowieka.

Abyśmy mogli wypełnić to posłannictwo Jezus daje nam swoje tchnienie życiowe; życie Boga staje się naszym życiem. To nowy Duch, który zabiera nam serce kamienne i daje serce z ciała, zdolne żyć według słowa Bożego i „zamieszkiwać” ziemię (Ez 36, 24nn). Duch ten ożywia wyschłe kości (Ez 37, 9nn) i daje nam poznać Pana: „Poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę” (Ez 37, 13). Jest to tchnienie, które Bóg tchnął w dawnego Adama (Rdz 2, 7), a które nowy Adam przekazuje nam z krzyża sprawiając, że z Jego boku wypływa krew i woda (19, 40.34). To Duch Syna czyni nas zdolnymi do życia jako bracia zwyciężając zło dobrem (por. Rz 12, 21). Dlatego misja uczniów polega na przebaczaniu grzechów. Przebaczenie wobec braci realizuje na ziemi miłość Ojca. W ten sposób Kościół, sakrament zbawienia dla wszystkich, kontynuuje misję Ewangelii, misję Baranka Bożego, który gładzi grzech świata (1, 29) (S. Fausti, „Rozważaj i głoś Ewangelię”). Jezus udziela nam swego Ducha w pełni, obficie, bez miary.

Kieruje dziś do nas prośbę, abyśmy się otworzyli na dar Jego bezmiernej miłości. Jest to prośba w trybie rozkazującym: „Weźmijcie!” Jezus nas przynagla, tak jakby czas do przyjęcia daru, który czyni nas Jego braćmi i synami Ojca niebieskiego był krótki. W ten uroczysty dzień trzeba koniecznie rozważyć tajemnicę Ducha Świętego i swoją relację do Niego.

Wzywa nas do tego Jezus, wzywa także św. Jan Paweł II: „Czy wy otrzymaliście Ducha Świętego? Czyście Go „wzięli”? Czy wiecie dobrze, co oznacza otrzymać i wziąć Ducha? Pamiętajcie o tym, co w waszym życiu już się sprawdziło, właśnie mocą tych słów Jezusa. Pamiętajcie szczególnie o sakramentach chrztu, bierzmowania i Eucharystii, w których zostaje udzielony lub wzrasta dar Ducha. Pamiętajcie jeszcze i o tym, że Duch jest darem, który się otrzymuje, który zawsze wymaga modlitwy: to przy jej pomocy przygotowujemy się na przyjęcie go w sposób należyty. Otrzymujemy Ducha Świętego, abyśmy rzeczywiście uczestniczyli w Zmartwychwstaniu Chrystusa, ono bowiem jest kamieniem węgielnym Jego posłannictwa i naszego udziału w nim (Homilia 18.04.1982).

Marek Stankiewicz