Dwunasta Niedziela zwykła (Łk 19, 18-24)

W dzisiejszej Ewangelii Jezus pyta najpierw uczniów, co mówią o Nim ludzie, a potem co oni sami o Nim myślą, kim On dla nich jest? Opinia ludzi nie jest tak ważna jak odpowiedź uczniów. Ich odpowiedź ma fundamentalne znaczenie, bo są wybrani na kontynuatorów Jego zbawczej misji. Kim jestem dla was? W gruncie rzeczy jest to pytanie o wiarę w Niego jako Mesjasza, Syna Bożego. I Piotr wyznaje w Duchu Świętym całą prawdę o Jezusie, wyznaje wiarę w Jezusa, Mesjasza, Syna Bożego.

To pytanie stawia dziś Pan także nam, którzy nazywamy siebie chrześcijanami. Jeżeli wierzę że Jezus jest Mesjaszem, Synem Ojca przedwiecznego, to muszę uczynić także drugi krok na drodze wiary: przyjąć program życia jaki Chrystus Pan proponuje tym, którzy chcą iść za Nim.

9, 18-21. Ewangelie synoptyczne opisują wyznanie wiary Piotra. Łukasz przedstawia je zwięźlej niż dwaj pozostali synoptycy. Trzecia Ewangelia ma jednak pewną charakterystyczną cechę: dwie poprzednie wspominają, że epizod ten wydarzył się w Cezarei Filipowej, św. Łukasz natomiast pomija odniesienie geograficzne, wspomina zaś o modlitwie Jezusa (w. 18), obecnej we wzniosłych momentach Jego działalności (por. 3, 21; 6, 12; 9, 28 itd.).

Wzmianka o pierwszeństwie Piotra wśród Dwunastu jest wielokrotnie powtarzana w taki czy inny sposób we wszystkich Ewangeliach. Tutaj nie wspomina się o darze prymatu Piotra, tak jak u św. Mateusza (Mt 16, 17-19), natomiast w opisie ostatniej wieczerzy trzeci ewangelista podkreśla odpowiedzialność Piotra wobec kolegium apostolskiego. „Spośród świata całego wybiera Pan Bóg Piotra i stawia go na czele wszystkich powołanych narodów, wszystkich apostołów, wszystkich ojców Kościoła. Stąd, chociaż wśród ludu Bożego wielu jest kapłanów i wielu pasterzy, wszystkim jednak istotnie rządzi Piotr, tak jak zasadniczo kieruje nimi Chrystus. Wielki zatem […] i przedziwny udział w swojej władzy Bóg raczył dać temu mężowi. Jeśli zaś i inni książęta Kościoła mieli coś z niej otrzymać wspólnie z nim, to wszystko, czego im udzielił, otrzymali przez niego” (św. Leon Wielki, Mowa 4 w rocznicę wstąpienia na Stolicę Piotrową 3, 2).

9, 22-27. Łukasz nie wspomina o upomnieniu skierowanym do Piotra, które dało początek słowom Pana o tajemnicy krzyża (por. Mt 16, 21-28; Mk 8, 31-9, 1). Jezus jest Chrystusem, jak pokazuje epizod przemienienia – Jego przeznaczeniem jest chwała. Jednakże Jego posłannictwo prowadzi przez krzyż. Dlatego ten, kto chce Go naśladować, nie może szukać innej drogi. Męka i krzyż są kluczowymi wydarzeniami w życiu Chrystusa, dlatego są też pierwszym stopniem życia chrześcijańskiego. „Kto kocha przyjemności doczesne, kto szuka wygód, unika cierpień, kto niepokoi się i narzeka, kiedy coś mu się nie powiedzie – ten jest chrześcijaninem tylko z nazwy. ‘’Jeśli kto chce iść za Mną, niech zaprze się samego siebie, a weźmie krzyż swój na każdy dzień i niech idzie za Mną’’ (Łk 9, 23)” (św. Jan Maria Vianney, Kazanie o pokucie, s. 153). Pan dodaje, że chrześcijanin powinien odnawiać swoją praktykę niesienia krzyża „co dnia” (w. 23), ponieważ zbawienie nadchodzi w konkretnym momencie, „teraz” (4, 21; 5, 25; 19, 9. 42), dlatego każda chwila może być ostatecznym momentem zbawienia.

„Pytasz mnie: ‘’Dlaczego ten drewniany krzyż?’’. Więc przepiszę ci słowa pewnego listu: ‘’Gdy podnoszę oczy znad mikroskopu, mój wzrok pada na czarny, pusty krzyż. Ten krzyż bez Ukrzyżowanego – to symbol. Posiada znaczenie, którego inni nie dostrzegają. I ten, który z powodu zmęczenia zamierzał przerwać zajęcie, na nowo pochyla się nad okularem i pracuje dalej. Bo ten samotny krzyż prosi o ramiona, które by go niosły’’ ” (św. Josemaria Escriva, Droga 277; BN, komentarz do Łk 9, 18-27).

Droga krzyża, którą Pan proponuje tym, którzy chcą iść za Nim, jest jedyną drogą wiodącą do zbawienia. I nie ma innej możliwości dla człowieka, ażeby posiąść życie wieczne, jak tylko przyjęcie z wiarą i miłością swojego osobistego krzyża i pójście każdego dnia, od nowa, za Jezusem.

„Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem” (Łk 14,27).

Marek Stankiewicz