XXIII Niedziela Zwykła

Dzisiejsza Ewangelia wzywa każdego kto jej słucha do otwarcia serca na dar Słowa Bożego, aby tak jak głuchoniemy zostać uzdrowionym (Mk 7, 31-37). Tyr, Sydon, Dekapol – to tereny całkowicie pogańskie. I choć Jezus, jak sam mówił, został posłany do owiec z domu Izraela, to jednak i poganie są przedmiotem Jego pasterskiej troski. Pragnie zbawić wszystkich ludzi. Słuchając z uwagą co czyni z głuchoniemym, możemy odnieść wrażenie, że posługuje się jakąś magią. Ale tak nie jest! Usunięcie się od tłumu (por. 5, 40; 8, 23) mogło mieć na celu zapobieżenie sensacji lub zapewnienie spokoju kalece, który może nie był jeszcze dostatecznie przygotowany na przyjęcie łaski. Łatwiej było o przygotowanie go do niej na uboczu przez znaki. Bo właśnie uzdrowienie głuchego, który miał także niewyraźną wymowę (niektórzy egzegeci sądzą, powołując się na w. 37, że nie mówił on wcale), dokonuje się przy pomocy znaków, o jakich Mk nigdy dotąd przy uzdrowieniach nie wspominał. Co najwyżej pisał o wkładaniu rąk na chorych lub dotykaniu ich (por. 1, 31; 5, 41; 6, 5). O ten gest proszą też opiekunowie kaleki (w. 32). Dotknięcie języka, włożenie palców do uszu, to nowe gesty, które były wprawdzie dotknięciem, ale różnym od innych. Po co jednak te gesty i posłużenie się śliną? Nie można dopatrywać się tutaj magicznych znaków. Oba gesty, które kaleka zapewne uważnie śledził, mogły zmierzać do pobudzenia jego wiary i nadziei. Możliwe, że dotknięcie śliną pozostawało według ówczesnych przekonań w jakimś związku ze zdolnością mówienia (BP, przyp. do Mk 7, 31-37). Dopiero do tak przygotowanego człowieka Jezus kieruje swoje słowo: „Effatha! Otwórz się!” Na wcześniej przygotowany grunt rzuca ziarno słowa Bożego, wprowadzając uzdrowionego przez to cudowne wydarzenie na nową drogę – drogę wiary. Od początku swej publicznej działalności Pan Jezus wzywa do nawrócenia i głosi słowo Boże, które ma moc zbawić człowieka. Swoją naukę potwierdza cudami – znakami objawiającymi Jego Bożą moc oraz to, kim jest. Cud, o którym dziś słyszymy, podobnie jak wszystkie inne Jego cuda, wyraźnie pokazuje czego Pan chce w nas dokonać mocą swego słowa.

„Otwórz się” – stanowi wezwanie do otwarcia nie tylko uszu, ale także oczu i serca na tę duchową rzeczywistość, ku której zmierza całe stworzenie. Tylko słuchając co Pan do nas mówi możemy Mu odpowiedzieć, wejść z Nim w dialog, budować relację, która prowadzi do komunii z Nim. To słowo Chrystusa wprowadza nas na drogę wiary i staje się światłem umożliwiającym podążanie za Nim.

Chrześcijaństwo jest religią „Słowa” Bożego, „nie słowa spisanego i milczącego, ale Słowa Wcielonego i żywego”. Aby słowa Pisma świętego nie pozostawały martwą literą, trzeba by Chrystus, wieczne Słowo Boga żywego, przez Ducha Świętego oświecał nasze umysły, abyśmy „rozumieli Pisma” (Łk 24, 25), (KKK108). Stąd wezwanie do otwarcia się na ten niepojęty dar Słowa Wcielonego, które ma moc dokonać w nas to, co po ludzku niemożliwe. W świetle prawdy o Słowie Boga widać wyraźnie, jak bardzo groźna dla człowieka jest głuchota serca. Stanowi bowiem największe zło pozbawiające go daru życia wiecznego. Ze smutkiem należy stwierdzić, że w naszej wspólnocie parafialnej żyje wielu chrześcijan, którzy pozostają głusi na Ewangelię, na głos Chrystusa, który wciąż wzywa: „Effatha! Otwórz się!” Trzeba też powiedzieć o odpowiedzialności wobec Boga tych wszystkich, którzy idą za Panem drogą wiary, za wszystkich ludzi, którzy pozostają głusi na Słowo Boże.

Błogosławieni, którzy przyprowadzili głuchoniemego do Jezusa i prosili Go za nim.

Marek Stankiewicz