Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

Ewangelia w redakcji św. Łukasza opowiada o rozmnożeniu chleba, jakiego dokonał Jezus karmiąc przez posługę Apostołów tysiące ludzi (Łk 9, 11b-17).

To opis wydarzenia, które kryje w sobie zapowiedź najświętszego Sakramentu. Czytamy, że Jezus „odmówił nad chlebem i rybami błogosławieństwo, połamał i dawał” – a słowa te przenoszą nas zarazem do wieczernika. Podczas ostatniej wieczerzy (jak czytamy w drugim czytaniu liturgicznym) „Pan Jezus (…) wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł [do Apostołów]: <>”. Z pewnością nie od razu Apostołowie dostrzegli, że było w tym ustanowieniu Sakramentu Chrystusowego Ciała i Krwi jakieś podobieństwo z tamtym rozmnożeniem pokarmu – chleba i ryb – w którym niegdyś uczestniczyli. Może też przypomniały im się słowa, które Chrystus wtedy do nich powiedział: „wy dajcie im jeść”. Słowa niezrozumiałe, tajemnicze, a równocześnie potwierdzone „znakiem” rozmnożenia pokarmu. Teraz jednak, podczas ostatniej wieczerzy, chodziło o inny Pokarm i Napój. A jednak w tym wszystkim, co powiedział do Apostołów przy ustanowieniu Sakramentu swej Paschy, Jezus poniekąd powtórzył tamte słowa: „wy dajcie im jeść”, wypowiedziane przy rozmnożeniu. Powtórzył w nowym znaczeniu: eucharystycznym (św. Jan Paweł II, Homilia 5.06.1988 r.).

I my dziś, w tym jakże uroczystym dla nas, katolików dniu, pielgrzymując od ołtarza do ołtarza publicznie wyznajemy prawdę objawioną, że Najświętszy Sakrament to żywy Chrystus realnie obecny w tym sakramencie – z ciałem i krwią, ciałem i duszą, boskością i człowieczeństwem. Obecny jest tu cały Chrystus! Ukrzyżowany Zmartwychwstały wstąpił do Ojca i pozostał z nami.

Pan obdarzył nas pokarmem z nieba. W tej publicznej manifestacji wiary głosimy, że Ciało Chrystusa jest prawdziwym duchowym pokarmem, a Jego Krew jest prawdziwym napojem i każdy kto spożywa Jego Ciało i pije Jego Krew ma życie wieczne, a Pan go wskrzesi w dniu ostatecznym (zob. J 6, 54-55). Najświętszy Sakrament wyraża nieskończoną miłość Boga do człowieka i prowadzi do zjednoczenia, czyli komunii osób (zob. J 6, 56): ja przyjmuję Chrystusa, a On przyjmuje mnie. I tak wypełniają się słowa: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20). Najświętszy  Sakrament to bezcenny dar miłosiernego Ojca dla nas, grzeszników, abyśmy przez jego spożywanie stawali się coraz bardziej podobni do Chrystusa, przyoblekając się w synostwo Boże.

Przechodząc razem z Jezusem niesionym w monstrancji od ołtarza do ołtarza, głosimy prawdę objawioną przez Pana: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało, wydane za życie świata” (J 6, 51). W Eucharystii Jezus udziela nam tego samego życia, które On, Syn, otrzymuje od Ojca. Eucharystia to sakrament życia i miłości. Dlatego właśnie Eucharystia stanowi źródło i szczyt życia chrześcijańskiego. Jesteśmy nie tylko zaproszeni na tę ucztę, ale też wezwani do jak najczęstszego w niej udziału, aby ten pokarm niebiański stał się naszym chlebem powszednim.„Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” – powiedział Jezus do Żydów w synagodze w Kafarnaum, objawiając tajemnicę swojego Ciała i Krwi. Niech zatem dzisiejsza uroczystość będzie nie tylko wyznaniem wiary w Chrystusa Eucharystycznego, ale także niech skłania nasze serca do wdzięczności i dziękczynienia za każdą przyjętą Komunię świętą, która nas uświęca i czyni podobnymi do Syna.

Przed tak wielkim Sakramentem

Upadajmy wszyscy wraz,

Niech przed Nowym Testamentem

Starych praw ustąpi czas.

Co dla zmysłów niepojęte,

Niech dopełni wiara w nas.

- - - - - - - - - -

Bogu Ojcu i Synowi

Hołd po wszystkie nieśmy dni,

Niech podaje wiek wiekowi

Hymn triumfu, dzięki, czci,

A równemu Im Duchowi

Niechaj wieczna chwała brzmi. Amen.

(z pieśni eucharystycznej)

Marek Stankiewicz