XXVII Niedziela zwykła

Faryzeusze nie ustają w wysiłkach, aby znaleźć pretekst do oskarżenia Chrystusa o łamanie Prawa i po raz koleiny wystawiają Go na próbę, zadając trudne pytanie na temat rozwodu (Mk 10, 2-12). W odpowiedzi Jezus, powołując się na Księgę Rodzaju, ukazuje pełną prawdę o małżeństwie. „A tak już nie są dwojgiem, lecz jednym ciałem”, podkreśla Jezus mówiąc o mężczyźnie i kobiecie stworzonych przez Boga na swój obraz i podobieństwo. Bowiem jako mężczyzna i kobieta obydwoje są relacją jednego do drugiego, wzajemnym darem i przyjęciem oraz tworzą wspólnie jedno życie w jednej miłości. W tym znaczeniu małżeństwo odzwierciedla Trójcę Przenajświętszą, stanowiącą doskonałą wspólnotę, zwycięstwo nad wszelką samotnością. […] Znaczenie małżeństwa nie wyczerpuje się więc w zachowaniu gatunku (zrodzenie potomstwa), czy w zwykłym zaspokojeniu różnych potrzeb (potrzeba pomocy); nie jest ono także jakimś sposobem przezwyciężania pożądliwości czy przezwyciężania samotności (potrzeba bliskości), biorąc pod uwagę fakt, że nie jest dobrze człowiekowi być samemu – jest ono bowiem relacją (Rdz 2, 18). Jest to tajemnica, która znajduje swój pełny wyraz w absolutnej miłości do Boga, w której człowiek realizuje samego siebie. W tej perspektywie zrozumiała jest waga, jaką przykłada Kościół do monogamii. Miłość, która nie byłaby wierną i totalną, nie jest odbiciem miłości Boga, nie jest w ogóle miłością. W różnych katechezach dotyczących życia rodzinnego (Ef 5, 22-6, 4; 1 Tm 2, 8-13; 5, 1-6, 2; Tt 1, 5-9; 2, 2-10; 1P 2, 13-3, 7; 5, 1-10) wzorem relacji oblubieniec-oblubienica jest zawsze relacja Chrystusa do Kościoła.

Także celibat zrozumiały jest jedynie jako świadectwo profetyczne tej niepodzielnej miłości do Boga (1 Kor 7, 34), do jakiej wezwany jest każdy człowiek. Udane małżeństwo jest przemijającym obrazem rzeczywistości, która nie przemija. Stąd płynie wzniosłość celibatu, który nadaje sens samemu małżeństwu. „Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym jest to dane”, mówi Jezus (Mt 19, 11). „Pragnąłbym, aby wszyscy byli jak i ja sam, lecz każdy jest obdarowany przez Boga inaczej” (1 Kor 7, 7) (S. Fausti, „Rozważaj i głoś Ewangelię”).

Kościół wierny nauczaniu Pana Jezusa stoi niezmiennie na straży jedności i nierozerwalności chrześcijańskiego małżeństwa: Miłość małżonków ze swej natury wymaga jedności i nierozerwalności ich osobowej wspólnoty, która obejmuje całe ich życie: „A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 19, 6). „Powołani są do ciągłego wzrostu w tej komunii przez codzienną wierność małżeńskiej obietnicy obopólnego całkowitego daru” (Familiaris consortio, 19) . Ta wspólnota ludzka jest potwierdzona, oczyszczona i dopełniona przez jedność w Jezusie Chrystusie, udzieloną przez sakrament małżeństwa. Pogłębia się ona przez życie wspólną wiarą i przez wspólne przyjmowanie Eucharystii (KKK 1644).

Małżeństwo jest sakramentem. Mąż i żona żyją we  wspólnocie razem z Chrystusem. Trwałość małżeństwa, jego wewnętrzna jedność i odporność na zewnętrzne zagrożenia zależą od ich relacji z Panem jako źródła łaski i mocy koniecznej do wypełnienia swojej misji w Kościele i świecie. Budując dom życia rodzinnego na Chrystusie, małżonkowie budują na skale gwarantującej wytrwanie w jedności i nierozerwalności aż do śmierci i stają się świadkami Bożej miłości. W świetle tych słów Jezusa trzeba postawić sobie pytanie: Jak wygląda nasze małżeństwo? Czy tworzymy wspólnotę życia i miłości? Czy Chrystus w dalszym ciągu nam towarzyszy na tej drodze? Czy jesteśmy wierni Jemu i sobie?

Marek Stankiewicz