XVI Niedziela Zwykła

Powrót Apostołów z misji i nauczanie tłumów – tak w skrócie można przedstawić treść dzisiejszej Ewangelii (Mk 6, 30-34). Apostołowie po zakończeniu swej misji skierowanej do owiec z domu Izraela zgromadzili się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, czego nauczali i co zdziałali. Można przypuszczać, że ta pierwsza misja, na którą Pan ich wysłał, przebiegła pomyślnie, skoro tak spontanicznie i chętnie zdawali Mu relację ze swojej działalności. Teraz, po powrocie, są znowu z Jezusem. Stanowią wspólnotę, której centrum stanowi Chrystus. Misja od Niego wychodzi i do Niego prowadzi, On jest jej początkiem i celem. Jaka jest odpowiedź Jezusa na to, co usłyszał? Proponuje swoim misjonarzom odpoczynek. Mówi: „Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco” (31a). Pan zaprasza do wyjścia na pustynię (exodus), aby w zażyłości z Nim znaleźć prawdziwy odpoczynek i pełnię szczęścia. I odpłynęli na pustkowie.

Jakie było zaskoczenie Jezusa, kiedy po przybyciu na miejsce ujrzał mnóstwo oczekujących na Niego ludzi. Zgromadzony tłum budził współczucie w sercu Jezusa - ludzie byli jak „owce nie mające pasterza”. Chrystus w swoim miłosierdziu ulitował się nad nimi i zaczął nauczać, głosząc im słowo Boże. I to jest pierwszy chleb, którym litościwy Pan karmi swój lud. Misja Jezusa trwa nieprzerwanie. W Jego postawie dominuje litość i miłosierdzie – największy przymiot Boga. W osobie Chrystusa, który słowem życia karmi swój lud, widzimy pasterza, który nie pragnie władzy nad tłumami, ale Pasterza – Baranka, który przyszedł, aby dać swoje życie na okup za wielu. Misja Jezusa to ratowanie życia. On oddaje swoje życie za owce, aby owce miały życie w obfitości.

Życie Jezusa jest nieustannym ukazywaniem i codziennym stosowaniem w praktyce Jego „miłości pasterskiej”: Jezus lituje się nad tłumami, bo były nękane i porzucone, jak owce bez pasterza (por. Mt 9, 35-36); szuka owiec zagubionych i rozproszonych (por. Mt 18, 12-14), a gdy je odnajdzie, cieszy się, zbiera je i broni, zna je i woła każdą po imieniu (por. J 10, 3), prowadzi je do wody i na zielone pastwiska, gdzie mogą odpocząć (por. Ps 23[22]), przygotowuje dla nich posiłek i karmi je swoim własnym życiem ( św. Jan Paweł II, Katecheza, 7 VII 1993 r.).

W osobie Jezusa spełnia się to, co wcześniej zapowiadali prorocy Starego Testamentu: Bóg sam siebie czyni Pasterzem swego ludu, ponieważ umiłował nas do końca i pragnie naszego zbawienia, i czyni wszystko, aby człowiek po trudach ziemskiej pielgrzymki odpoczął na niwach zielonych.

Marek Stankiewicz