XXXIII Niedziela Zwykła

Wraz z przyjściem na świat Jezusa Chrystusa czas osiągnął swoja pełnię. Historia zbawienia pisze już swój ostatni rozdział. Pascha Jezusa otworzyła wszystkim ludziom bramy do królestwa Bożego. Żyjemy teraz oczekując przyjścia naszego Zbawiciela, który przyjdzie w chwale, na obłokach niebieskich, aby dokonać sądu żywych i umarłych. Będzie to sąd ostateczny decydujący o wieczności każdego człowieka. I o tych ostatecznych wydarzeniach mówi dzisiejsza Ewangelia (Mk 13, 24-32). Chrystus Pan nie dał nam żadnych wskazówek czasowych, nie powiedział kiedy konkretnie to się stanie. Dał nam jednak pewność, że jego przyjście w dniu ostatecznym nastąpi. Stąd też wezwanie do czuwania i gotowości, w oczekiwaniu na paruzję, skierowane do uczniów, żeby to wydarzenie nikogo nie zaskoczyło. Powiedział jeszcze, że jego przyjście poprzedzą wydarzenia kosmiczne i katastrofy. A będzie to dopiero „początkiem boleści”. Czy wobec tych zapowiedzianych przez Pana wydarzeń uczeń Chrystusa ma się trwożyć, żyć w przerażeniu ze względu na grozę tych wydarzeń?

„Koniec świata nie będzie zapadnięciem się wszystkiego w nicość, ale spełnieniem się wszelkiej nadziei przewyższającym wszelkie nasze oczekiwania, w sposób doskonały, którego nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić. Wezwanie wierzącego: „Maranatha” – przyjdź Panie (1 Kor 16, 22), udziela głosu wzdychania całego stworzenia (Rz 8, 19-23), które z zawrotnym pragnieniem zmierza do Niego, w którym, przez którego i dla którego wszystko zostało stworzone (Kol 1, 15n). On jest bowiem życiem wszystkiego co istnieje (J 1, 3b-4). Koniec świata nie jest czymś strasznym. Przeciwnie, jest końcem bardzo upragnionym, pożądaną metą. Paweł ma nadzieję, że nadejdzie jeszcze za jego życia (2 Kor 5, 1-5). Jest to w rzeczywistości spotkanie oblubienicy, która w Duchu woła; „Przyjdź”, z Oblubieńcem, który zapewnia: „Zaiste, przyjdę niebawem (Ap 22, 17nn). Te słowa Jezusa przedstawiają końcowy obraz losów kosmicznych. W centrum znajduje się przyjście Syna Człowieczego (w. 26), które oznacza koniec starego świata z jego złem (w. 24-25) i początek nowego zjednoczonego z Nim (w. 27) (S. Fausti, „Rozważaj i głoś Ewangelię”). W świetle powyższego komentarza, który traktuje wydarzenia ostateczne jako spełnienie się naszej chrześcijańskiej nadziei, trzeba porzucić wszelkie obawy i z ufnością oczekiwać na spotkanie z Panem, który przyjdzie niebawem. Wiemy, że Bóg nie posłał swego Syna na świat, aby go potępił, ale żeby świat zbawił i każdy kto wierzy w Syna Człowieczego ma życie wieczne. Znając zatem Sędziego, Jego życie i co dla nas uczynił, to czy będę się trwożyć wobec nadchodzącego końca świata i sądu? Żadną miarą! „A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21, 18) – mówi Pan. „Maranatha” – Przyjdź Panie!

Marek Stankiewicz